Przydrożnie.

          Kiedyś siedział tu staruszek. Wyciągał nogi pod starą jabłonią skrycie marząc, by znów mieć kilkadziesiąt lat mniej i wspiąć się po konarze, który tej wiosny pracowicie pomalował wapnem. Ławka malowana na zielono wymagała naprawy, ale wieczory były ciche i opadały na ogród westchnieniem. Nie można było przerywać szelestu liści i opadającego światła.

          Staruszka zaglądała co i raz przez okno. Patrzyła na niego z czułością ciągle widząc w nim tego samego człowieka, co na początku. Zmienił się, ale jego oczy dalej nosiły ten blask. Wycierała mokre ręce i przygładzała włosy. Czasami wychodziła do niego na ogród i tak siedzieli w ciszy, aż zmierzch pogrążał ich w zapomnieniu.

          Staruszek patrzył przez gasnące słońce na włosy staruszki i widział jej profil. Patrzył już tyle lat na jej rysy, ale ciągle nie mógł się napatrzeć temu, co widzi. Ciągle się dziwił Bogu, ze mógł stworzyć coś tak pięknego. Czasem staruszka szła do kąta ogrodu, gdzie rosła róża już tyle lat. Czasem zrywała kwiat i wracała do staruszka. Śmiali się, że kwiaty mają kolor majtkowy. A on lubił jej uśmiech, śmiech i spojrzenie. Czasem przychodził do nich pies popatrzyć w oczy, położyć głowę na kolanach oczekując pieszczoty. Potem kładł się u ich stóp posłuszny instynktowi stadnemu.

          I kiedyś staruszek przerwał ciszę dobrego popołudnia, które szczęśliwie zmierza ku wieczorowi. Przez gęste jabłonie przeświecało światło zachodu, a grusze pęczniały od soków.
- Słuchaj, jak to będzie? Ja nie potrafię. Umówmy się. Ja pierwszy.
Staruszka nie wiedziała co zrobić z dłońmi. Odruchowo poszukała jego ręki. Poczuła ciepło, które zawsze ją wzruszało. Odwróciła się do niego, by popatrzeć w jego oczy. Te jego oczy, którymi mówił więcej niż słowami.
- Dobrze, przygotujesz mi miejsce. Pamiętaj, żeby był ogród i takie wszystko, jak tu.
- I krzak róży też? Uśmiechnął się, bo czasem lubił się z nią drażnić.
- Też.
- I weź ze sobą zapach lata. Lipcowego ranka przy wschodzie słońca. I nagrzanych popołudni. Pamiętaj o księżycu, który wpada przez okno i oświetla starą szafkę.
- A o wieczorach ze świeczką i muzyką, kiedy świat otula się deszczem?
- Tak, tego też nie zapomnij.
- Zgoda. Wszystko będzie tak, jak pamiętam i tak jak lubisz.

        Często potem siadał na ławce i szeptał do siebie, bo tak się dzieje, kiedy tęsknota jest zbyt duża.
- Przecież się umawialiśmy. To miałem być ja.... To miałem być ja. Poczekaj na mnie, proszę...
A potem ogród dziczał samotnie trwając przez wszystkie dni deszczowe i wszystkie upały. Ławka posłuszna nakazowi czasu równie zdziczała i jakby zawstydzona tym wszystkim, rozsypała się w próchno. Zające buszowały wśród wysokiej trawy, a bażant ze swoim stadkiem dumnie kroczył wśród zieleni. Został krzak róży zasadzonej drobną ręką. Tej, która zrywała kwiat, by wpiąć we włosy, albo postawić w kuchni. Tej, która szukała ciepła drugiej dłoni i zawsze znajdowała...