Siedząc na obłoku

      

            Siedzę na obłoku, na siódmej chmurze oddalenia. Nie tęskno mi do twardej ziemi, ale brakuje trawy w ukołysaniu wiatru i szumu drzew spienionych. Ale są za to miasta nieskończenie chmurne dumnie podnoszące nietrwałe kopuły pod błękit. Wszystko płynie w kiepskiej rzece zapomnienia. Wszystko płynie w nietrwałości światła. A ja siedzę na obłoku, chmurze malowanej w zachód i macham nogami, jak na świętym trzepaku dzieciństwa, który był i statkiem i rakietą i chmurą ponad światem. Macham do Ciebie poprzez giętką przestrzeń powietrza, przez wiatr i promień. Przez pamięć ulotną - człowieczą. Ale nie widzisz, choć czasem spojrzysz, by sprawdzić pogodę, albo wystawiasz twarz do słońca. Niech i tak będzie, choć trudno się z tym pogodzić. Nie winię Cię za to, bo trudno zadzierać głowę, kiedy jest świat do zdobycia. Czasem trudno spojrzeć w swoje serce, nieporównywalnie bliżej, niż chmura na niebie. Więc rozumiem, choć wargi zagryzam ukradkiem. I czasami maluję serce na kartce ze starego zeszytu, posyłając jak okręcik z dobrą wiadomością do samego morza. Tak, sentymentalnie i głupio, może lepiej byłoby zrobić samolot umiejętnie zginając kartkę. Może wyląduje gdzieś na Twych kolanach. Albo żurawia trzepoczącego.  Albo po prostu złożę kartkę i puszczę z wiatrem przez rozlane niebo.

 Brakuje mi Twojej ręki, którą brałem w dłonie. Brakuje mi Twoich oczu, w których widziałem uśmiech. Brakuje mi głosu, który wołał. Tu jest tylko błękit i moje szare oczy nabierają barwy, jak kobiety wodę ze studni. Błękitnieję.  Zwłaszcza popołudniami, kiedy światło tężeje, nabiera pomarańczu i różu, a potem ciemnieje w granat. I wiesz, zawsze lubiłem spoglądać w niebo szukając chmur wysokich, które splatały się, łączyły, puchły w kształty fantastyczne. Zakładałem ręce za głowę i patrzyłem, jak suną przez niebo. I to było dobre. Bo nie można tylko patrzyć w ziemię, jak pątnik. Nie można wierzyć tylko w to, co się widzi. Jak to szło? "Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu" - ktoś to powiedział, nie pamiętam, ale miał chyba rację. I wiesz, siedzę na obłoku, na siódmej chmurze oddalenia. Kiedyś zejdę, sfrunę z wiatrem. Ale jeszcze nie teraz. Czemu? Bo światło późnego lata jest ciepłe i przypomina miód  swoją słodyczą i gruszkami, które dojrzały. A noce są jak śliwy granatowe z nalotem błękitnym od chmur i gwiazd mrugania. Egoistyczne to, ale zrozum, proszę. Przecież wiesz, że tęsknię, choć lepiej nie mówić tego tutaj. Wiatr porwie i rozniesie. Więc siedzę i macham nogami na krawędzi chmury - zawsze tak chciałem. I drę kartkę za kartką, śląc serce w błękicie rysowane niecierpliwością...