Krwioobieg

    *          *           *

Bo przecież jest to jak z muzyką

która płynie przez żyły

i choćbym był stuletnim starcem

o umyśle spękanym wiekiem

nie przestanę czule dotykać metaforą

Niepotrzebne mi teraz słowa

krzyczane w pędzie planety egoistów

niepotrzebne mi gesty płaczliwych  

Kasandr otumanionych fałszywą wróżbą

I stało się czekanie

jakbym już dłonią czerpał błękit

i serca zegarów uspokajał szeptem

a ciemność oswajał miseczką mleka

zostawioną w progu pokoju

Tak, wierzę jeszcze w promień

i nawet kiedy słońce gaśnie

wysiaduję patrząc na łunę

rozlaną nad miastem

Zimno choć już mi to obojętne

co będzie dalej

i jakie gwiazdy wzejdą nad głową

kiedy brakuje Twojej ręki

niosącej uśmiech i zrozumienie

Wejdę w ogród w którym trawa

zasypia karmiąc się rosą

i zmoczę nogi niebem

a świt wygramoli się słońcem

w moje milczenie…