Odprysk

          Siedzę w kręgu światła, które rzuca krucha świeczka. Lubię ten blask. Lubię to światło. Miękkie. W sam raz, żeby pomyśleć. W sam raz, żeby popatrzeć, jak żywy, oswojony płomyk połyka sznurek knota roniąc przy tym stearynowe łzy. To przecież banał. Ale życie przecież składa się z banałów, które za jakiś czas pracowicie wyciągnę z pamięci i będę się wstydził. Odwracam głowę i widzę siebie w szybie okna. Oczy mam teraz ciemne i błąka się w nich odbity płomyk. Dziwnie. Dziwnie wyglądam. Jakby tlił się we mnie żar. Jakby słońce we mnie zamieszkało. A kiedy księżyc przyżegluje w moją stronę, zaczną świecić jego światłem. Sypać zimne srebro. I nie będę już nigdy wiedział, co we mnie zamieszkało. Srebro, czy złoto. A może nic we mnie nie ma i tylko odbijam światłem skuszony, światłem zwabiony w ciszy nocy?

           I mogę siebie tak pytać długo. Szukać odpowiedzi karmiąc swoje oczy blaskiem. Czy to naprawdę ja? Ten w szybie ma przecież inną głowę, inną linię podbródka, inne usta. Ale wykrzywiam się tak samo, więc chyba ja. Mogę nawet pomachać i zrobi się sympatyczniej. Ale przecież nie o to chodzi. A o co? O to, że szukamy swoich odbić. Swoich kopii, które staną przed nami i będą kłamać. Falować źle odbitym obrazem niedoskonale. Ale to przecież fałsz. Cóż z tego? Lubimy się karmić fałszem, fałszywym obrazem, który sami stwarzamy przekonując siebie, że tak właśnie jest. Dlatego szukamy wciąż i wciąż ludzi, którzy powtórzą nasz gest, słowo, którzy wysłuchają, którzy zrobią tak samo lustrzanym odbiciem.

            Ale przecież tak się nie da. Jesteśmy tak cudownie różni, że zachwyt przeminie. I co potem? Znów szukać? Znów chcieć zapełnić puste miejsce w swoich oczach? W swoich słowach? A może lepiej zapalić świeczkę i siedzieć w jej kręgu pytając siebie? A potem spojrzeć w cudze oczy szukając nie odbicia, a dobrego słowa, gestu? Milczenia? Nie wiem. I boję się. Boję się, że to prawda. Że będę otwarty jak rozgwiazda i będą czytane moje myśli, uczucia, moje marzenia, aż stanę się pusty. Aż stanę się lustrem odbijającym innych. Gotowym powtórzyć gest, słowo, myśl. Widzisz teraz, jakie to trudne, kiedy siedzę i patrzę w świeczkę. Jak brakuje mi słów, jak brakuje gestu. Nadziei. Jak karmię się wspomnieniem. Bo zgubiłem się, kiedy puściłaś moją dłoń.

            Czy trzeba jeszcze więcej? Czego? Siebie? Milczenia? Ironii? Stawiania granic? Patrzę w świeczkę i księżyc powoli rysuje szybę. Światło miesza się, faluje. Białe wino nabiera głębokiej barwy i smakuje jakimś "kiedyś, kiedyś". Czuję się, jakbym stał na rozstaju światów kolejny raz. Tęsknię. Nie umiem kłamać. Nie umiem....