Rano nieposłuszne.

             Świt skradał się bezszelestnie. I nie wiem, gdzie zaczął pukać. Czy były to ciemne okna domów, czy łąki, czy szczyty drzew. Szarość otuliła wszystko mgłą, a ja tarłem oczy niegotowe na dzień. W głowie wirował mi jeszcze sen, a w brzuchu czułem zimną wodę wypitą, by go odegnać. Stałem przy oknie wiedząc, że mógłbym jeszcze uciec. Udać, że jest jeszcze noc. Udać przed sobą zmęczenie cicho mamrocząc bluźnierczy pacierz złorzeczeń. Ale stało się. Podłoga była zimna, ale potrzebowałem jej teraz bardziej, niż kawy. Potrzebowałem jej teraz bardziej, niż czegokolwiek. Bo czułem ją. Czułem jej zimno pod stopą, jej pewność i wsparcie. Chłód ogarniał mnie powoli. I to też było dobre, kiedy stałem przy oknie. Nie musiałem wyrywać czasu, nie musiałem uciekać się do wymówek, by być sam. Bo ludzie są towarzyscy. Bo ludzie są ciekawi. Bo ludzie muszą napełnić życie dźwiękiem, by czuć, że coś się dzieje. Jakby nie wiedzieli, że najpierw zaczyna się dziać w nich, w środku - obojętnie czy w głowie, czy w sercu. A przecież zawsze nadchodzi taka szara godzina, kiedy trzeba pomilczeć, napełnić siebie myślą, myślami, rzeką słów albo obrazów. To ważne. Dla mnie. 

             Świt gramolił się zza firanki nabierając rumieńca wschodu. Patrzyłem na łunę rozlewająca się po niebie i widziałem smugi samolotów, które gdzieś tam na wysokościach rozwiał wiatr. I zazdrościłem ludziom siedzącym w fotelach, którzy pewnie patrzyli na mój skrawek świata wiedząc, że czeka ich inne miejsce, wiedząc, że zostawili swoje problemy na ziemi. Zazdrościłem lecącym innych miejsc i innego czasu. Oddalenia. To samo czułem w nocy, kiedy słyszałem pociąg przecinający dźwiękiem czerń przedmieść. Stukot, który rósł i potem się oddalał uwożąc ze sobą tych, którzy wędrują. Chciałbym, chciałbym znów włożyć stary, wysłużony plecak i dobre buty i iść, jechać, lecieć. Dalej, dalej, gdzieś za siódmy horyzont. Już raz to zrobiłem. Był stukot w nocy i obce dworce. Był zapach przedziałów i herbata z termosu i bilet nie wiadomo gdzie. Ale wróciłem, bo wraca się zawsze. Najpiękniejszy trip kończy się w miejscu nieoczekiwanym. I zostają po nim stosy słów i obrazów. Twarzy, które trzeba zapamiętać lub zapomnieć.

            Czułem wilgoć wsiąkającą w buty, które stały się ciężkie. Lubię to. Nie, nie chcę tłumaczyć dlaczego. Zbyt wiele było tłumaczeń i przepraszania. A przecież jestem tylko człowiekiem. Tym, który idzie przez trawę. Nie, nie ma ścieżki. i nie ma mgły. I nie ma celu. I tak jest dobrze. Bo można być szczęśliwym łażąc po rosie, wiesz? Znów poczuć zapach ziemi i trawy. Chwastów, ziół i nieokreślonego zapachu ciała mieszającego się z błękitem. I mieć aparat na szyi i niepokój w sercu. I ciszę, która pozwala ułożyć się ze światem. Z sobą. Tyle słów Ci ofiarowałem, tyle myśli i zdjęć. Tyle siebie dałem, że niknę teraz, blednę, błękitnieję. Znasz za to moje ciemne wnętrze i puch myśli. I metafory strugane wiatrem. I szept na skraju niepoznanego. Ach! i płomień, gorączkę która mnie spala i światy w wyciągniętej dłoni. Ciągle nowe, które rodzą się samoistnie w głowie czekając na Ciebie.

            I dzisiaj opowiedziałbym Ci o rosie, o gładkich kroplach tęczujących w trawie. O tym, jak zbierają się powoli, jak nabierają kształtu, jak pęcznieją odbitym światem.  O tym, że trwają krótko, bo kiedy przyjdzie gwar dnia, to wsiąkają, opadają, nikną i staje się dzień. Staje się zwyczajność. Też piękna, ale w pełnym słońcu. I napełnia się świat głosem, hałasem ze słuchawek telefonów, SMS-ami wysłanymi w pośpiechu. Ale wiesz o tym. Wiem, że potrafisz to dostrzec. Detal, szczegół, okruch, kroplę. Światło płynące, nagły promień. Zupełnie jakbyś słuchała Bacha, kiedy świat wyłania się z pojedynczych dźwięków, które łączą się ze sobą, splatają, przenikają. Aż do chaosu i niezrozumienia. Gdzie ja jestem? Czy jeszcze brzmi akord, czy nastąpiła cisza? A może nastąpił chaos? Bezsens, w którym odnajdę porządek i cierpliwie, dzień po dniu ułożę zrozumienie? Kim jestem na kolanach z kamieniami wbijającymi się w dłonie? Kim jestem, by karmić Cię słowami i obrazem? Rannym szeptem? Błękitem niewypowiedzianym? Snem przebrzmiałym? Kroplą, która drży od oddechu? A może słowem niewypowiedzianym na skraju jutra...?