Art evening...

Samotne posiłki są sztuką. Ile trzeba wprawy, żeby nie patrzeć na puste miejsce, ile trzeba wprawy, żeby omijać je wzrokiem. Ile w końcu trzeba wprawy, żeby poczuć smak tego, co się przygotowało. To naprawdę wielka sztuka zapalić świeczkę, puścić z głośników muzykę i pić białe wino rozkoszując się smakiem sera i orzechów. Cieniutkich plasterków salami i winogron czekających na dłoń, która po nie sięgnie.Czekając na inną dłoń...
Mój Boże, kiedy człowiek siedzi w pokoju, a na zewnątrz wieje wiatr, dobrze jest otoczyć się  migotliwym blaskiem świeczki. Mrok otula miękkim popiołem, a cienie tańczą na ścianach. Muzyka gra na półtonach przykryta dłonią mroku. Wino w kieliszku, ocalałym od stłuczenia, rzuca refleksy w ulubionym kolorze. Lubię ten świat zniekształcony przez szkło i wino. Lubię ogień w szkle, który wydaje się smukły, jak promień uwięziony w napoju. Milczę, ale czy warto mówić do tańczącego płomyka? Zapadam głębiej w fotel, a nóżka kieliszka robi się ciepła od dłoni. Gdybyś teraz pojawiła się w kręgu światła wyglądałoby to tak, jakbyś wypłynęła z mroku. Z nicości, gdzie majaczą cienie mebli. Z zewnętrza, gdzie deszcz i wiatr, i ciemność krwawiąca pomarańczem neonów.
- Zmarzłaś?
- Zmarzłam.
- Wolisz herbatę, czy wino?
- Daj wina, otworzyłeś butelkę. Białe? Słodkie?
- Tak.
- Nic się nie zmieniasz.
- Przecież mówiłem.
Podchodzi i zabiera z moich rąk kieliszek. Patrzy pod światło, wącha, jak wytrawny kiper. A potem pije. Odrobinę.
- Hej, wzięłaś mój kieliszek...
- Yhm.
- Co "yhm", tylko tyle powiesz?
- To dla ciebie problem?
- Nie.
- No widzisz.

Patrzę na nią w złotym świetle ocalałą od mroku. Patrzę na jej palce obejmujące smukłą nóżkę kieliszka i sam nie wiem co powiedzieć. A ona siada obok na oparciu. Czuję ciepło jej ciała, które wsącza się we mnie.
- Co robiłeś? pyta cicho.
- Czekałem.
- Tylko?
- Nie, tęskniłem jeszcze. Wplotła dłoń w moje włosy i targała je.
- Głupek.
- Wiem.
Muzyka gdzieś grała w tle. Fortepian opowiadał swoje historie obdarzone tytułem. Ale dla mnie był tylko tłem. Dla niej. Dla światła i wina w smukłym kieliszku ocalałym od stłuczenia. Nie mówiliśmy, bo to, co najważniejsze nie musi zostać wypowiedziane. To jest, dzieje się. Spełnia.

Dialog przez skórę, jak wyższa forma słów. Pragnienie, jak z taniego romansu. Brakuje tylko gorących ust i pocałunków. Może czegoś więcej o skandalizującej nutce i  smaku miodu z pieprzem. Ale przecież tego nie trzeba. Może przed zaśnięciem, kiedy myśli stają się gładkie, czasem mgielne i cudownie kiczowate. I dlatego piję teraz wino w smukłym kieliszku patrząc przez giętkie linie na świat. Bo sztuką jest patrzyć na puste miejsce w czasie posiłku. Ile trzeba wprawy, by poczuć smak potraw, ile trzeba odwagi, by zapalić świeczkę. Tę samą o chybotliwym płomyku. Który roztoczy krąg światła, a ciemność miękkim popiołem osiądzie w pokoju...

Michael Logozar - Dreamland