Przez ciemność

Przez ciemność płynę. Ładnie brzmi. Ale przecież i Ty i ja wiemy, że wcale nie płynę. Siedzę, leżę. Czasem wstanę. Rozprostuję nogi i oderwę oczy od liter. Od czułych kadencji zdań, od ulotnych metafor. Ale "płynę przez ciemność" brzmi dobrze. Ktoś, kto czytał Conrada dobrze wie, co to oznacza. Smutek, samotność i wybór. Czasem heroizm. A przecież nie ma tu heroizmu. Jest ciemność, która otula pokój. I jest niezdarna świeczka wykrzywiona od płomienia. I jest książka. I ja jestem. I są moje myśli, które nie pozwalają zamknąć oczu. I jest w końcu milczenie, które nie pozwala zasnąć. Tyle razy to już było przecież. Tyle razy o tym pisałem. Milczenie, sen. Więc może to istotne? Może to, że żegluję przez noc i czas może mieć znaczenie? Może wypatruję latarni słowa gdzieś w tej ciemności? Nie chcę minąć się jak statki nocą we mgle. Nie chcę dawać znaków ułomnym SMS-em. Nie chcę tak.
Bo jeśli żeglować przez ciemność i czas, to tylko czując obok czyjś oddech. Czując swoja ręką inną rękę. Czując bliskość myśli i spojrzenia. Inaczej wędrówka będzie tylko błądzeniem.
Myślisz, że łatwo mi wypowiedzieć te słowa? Przecież to, co teraz mówię powinno się wypowiadać szeptem. Kiedy granica snu staje się najcieńsza. Kiedy można poczuć ciepło drugiego ciała obok. A jednak piszę do Ciebie przez ciemność. Przez niezrozumienie i wzgórza dni. Przez czas, który płynie. Spójrz, znów jesień i noce staja się długie. Ciemność pochłania nas. Po kawałku, że ledwie czujemy. Wiesz, brak mi sił. Wiesz, brak mi słów. Nie wiem już, co powiedzieć, co przemilczeć. Co wyszeptać, żebyś wiedziała. Żebyś odnalazła moją dłoń w ciemności. W której płyniemy. I czas płynie też. Aż do końca...