Mgła

Mgła była zimna i mokra. Ręce marzły. Zawsze myślałem, że będzie to gdzie indziej. Że będą to łąki na przecięciu lata i jesieni. Ścieżynka, która wije się pośród traw. Że gdzieś za mgłą zobaczę słońce, które gramoli się na horyzont. Zobaczę rosę, która drży kroplami. Ale nic takiego się nie przytrafiło. Tylko skrawek miejskiego skweru ze smętnymi ławkami wolnymi od żulików. Park, który wciśnięty między budynkami, cięty i sprzątany wyglądał sztucznie. Prawdziwa była tylko mgła. W którą wszedłem. I zaczęły ze mnie opadać twarze, jak dni spędzone na czekaniu. Na szeptaniu niespokojnym. Pierwsza twarz, druga, trzecia...nie mogłem przestać liczyć. "Do serca przytul", opadła machinalnie. " Jestem grzeczny", rozwiała się w syku powietrza. "pomocna dłoń" odpadła nie wiem sam kiedy. Czułem się nagi, bezbronny.  Gdzie jestem? W mgle? A twarze wciąż opadały " Przyjaciel", "wyrozumiały", "uśmiechnięty" rozwiewały się w tej rannej godzinie. Nic nie zostało. Tylko krok w mokrą mgłę. Jeszcze tylko szept niespokojny w głowie mówił: "Jesteś, kim byłeś, byłeś kim jesteś". Milczałem. Wybrukowana ścieżka nie prowadziła tam, gdzie chciałem. Chciałem czego innego. Jeszcze chcę, myślałem, jeszcze pragnę, mówił kurczący się we mnie mięsień. Nikogo nie było, kto mógłby usłyszeć. Przytknąć dłoń do piersi i wsłuchać się w regularny stukot. A mgła oplatała drzewa...