Biały esej

Dopiero teraz, kiedy kontrast uderza w powieki, widzę różnicę w pojmowaniu świata. Kiedy przebrnęło się przez filozofów szukających odpowiedzi na pytanie o człowieka, wydaje się być to bzdurą. Nie ma tu skomplikowania charakterystycznego dla Kanta, ani głębi jak u Schopenhauera. Pozostaje prawda, która jest najlepsza i jedyna, bo odkryta przez samego siebie. Patrzę na tę biel urzeczony, bo wydawała mi się bliska śmierci. Jakby świat wyprany z kolorów krzyczał tym pierwszym, lub ostatnim kolorem. Bo przecież biel, to pustka, to brak, to nicość. Czy mogę powiedzieć, że się myliłem w moich sądach? A może moje sądy wynikały z fałszywego pojmowania świata? A może to jednak czerń jest kolorem nicości, dominium nieoznaczonego. Myślę o początku czasu, kiedy trwała nie biel, a czerń pustki. Nie było błękitu i ziemi, nie było ptaków i światła grającego na kroplach rosy. Nie było trwania, choć sama czerń trwała. Dopiero akt twórczy zrodził światło. Czy nazwiemy to Bogiem, czy fizyką cząstek, czy zbiegiem okoliczności, to nie ma znaczenia. Narodziła się opozycja - biel. Zapewne wszystko w pasmach niepojętych dla człowieka - temperatur, ciśnień i ekstremów, bo nasze ludzkie kategorie nie obejmują pojęć innych niż te do życia. I zrozumiałem, dlaczego patrzyłem na kruche kryształy mrozu z fascynacją. Taką samą, kiedy patrzę na płatki dzikiej śliwy teraz. Bo są. Bo mogę ich dotknąć. Bo czekałem na nie, kiedy jeszcze zaczynały soki leniwie krążyć we włóknach drzew. Bo przypominają Ciebie...
Zastanawiasz się pewnie, po co to wszystko piszę. To dziwne doprawdy, ale słyszałem to już nie raz, że w człowieku rodzą się pewne myśli i jeśli dostatecznie długo pozwolić im żyć na kruchej dendrytowej ścieżce, to przerodzą się w słowa i obrazy. Chwytam myśl urzeczony jej konstrukcją po to, by na białej kartce zapisać. Biała kartka nie jest już biała, są na niej wyspy liter, kontynenty zdań. Buduję świat z jednej myśli. Dla Ciebie. Dla siebie.
Spójrz, tu będzie rogal księżyca, a tu gałązka śliwy. Tu będzie deszcz i krople na szybie i szary dzień. A tu będzie drzewo i otwarte niebo i trawa po horyzont. Tu będzie świt i tu będzie noc z mruganiem gwiazd. Tu będzie... Nie, nie mogę napisać.
I dopiero teraz, kiedy kontrast uderza w powieki, widzę różnicę w pojmowaniu świata. Pojmuję go powoli, choć chwytam łapczywie zachwycając się jak dziecko. Wierzę. Ciągle jeszcze wierzę. Nawet jeśli biel mojej flagi będzie mówiła o kapitulacji.