Swobodne spadanie...

Czytam poezję. Tak, wiem, rzadko się zdarza, żeby ktoś czytał. A ja po prostu lubię. Tak jak lubię siadać na parapecie w nocy i patrzyć na jarzące się w dali miasto. Tak samo, jak zapalić świeczkę i czasem nalać wino do kieliszka, który przywiozłem z końca świata w mojej wyprawie do krainy lepszego życia. Nie rozumiesz? Nie szkodzi. Czasem nie trzeba rozumieć. Czasem wystarczy po prostu słuchać, kiedy słowa spadają swobodnie jak piórko. Kiedy nie istnieje powód do ograniczenia, przemilczenia, czy mijania prawdy. A tego jest nadto w życiu. Zbyt łatwo potknąć się o własne słowa, zbyt trudno czekać na czułą kadencję zdań.  Więc i dlatego poezja, do której wracam. Są ulubione książki, ulubione spodnie, koszule, ba,  nawet ulubiona czapka czy szalik. Więc i ja mam ulubione wiersze. Siadam na parapecie i w żółtym półmroku rzucanym przez świeczkę czytam. Otwierają się skojarzenia, plączą się symbole i alegorie, pękają metafory. Rodzi się bliskość między mną, a słowami połączonymi w określony sposób.  Zamykam oczy i ten cały świat wiersza we mnie jest, coś zmienia, coś tłumaczy, coś sugeruje. Dlatego dać komuś wiersz, to dać siebie. Bo przecież nie pisze się z potrzeby serca, a mózgu. Nie rozumiesz, prawda? Nie szkodzi. Czasem nie trzeba rozumieć. Czasem wystarczy parapet i swobodne spadanie myśli. Czasem mrok i bliskość. Czasem uścisk ręki, ciepło ciała. Czasami czyjś oddech w ciemności, jak ciemne, delikatne pióro. A czasem głos, który pod osłoną ciemności będzie swobodnie spadał do szeptu:

A kiedy wszystko uśnie

przyjdę do Ciebie

z szumem wiatru

w dłoniach

z wiecznym milczeniem

pośrodku ust…