Burzowo

Parno. Czuję, jak pot kropli mi się na czole i spływa słonymi ścieżkami po skórze. Nie ma czym oddychać, a w powietrzu wisi burza. To dobrze. Lubię jak grzmi i w środku dnia robi się ciemno. Może nie powinienem? Kto wie, co powinienem lubić i nie lubić. Więc po prostu siadam sobie nad stawem i patrzę. To chyba lubić mogę. Drzewa raz po raz porusza wiatr, który przybiera na sile. Szumi. Niech szumi, może zagłuszy tych parę myśli, które obijają się w mojej głowie rykoszetami. Nieczęsto tu jestem, nawet nie wiem czemu. Może, że daleko, może nieszczególny widok, a może wszystko po trochu. Dziko trochę. To co ludzie wydeptali, uparte ścieżki przez trawy, z roku na rok pozostaje takie samo. Ale one gdzieś zawsze się kończą niespodziewanie i człowiek staje szukając punktów odniesienia i czując, jakby opuszczała go ochota na wędrówkę. I to mnie się właśnie przydarzyło. I dlatego tu jestem, żeby zrozumieć gdzie tkwi błąd – czy w samej wędrówce, czy we mnie. Rzucam co jakiś czas kamyki w jezioro, jakby to był odwieczny rytuał. Kręgi rozchodzą się, kołują coraz słabsze i większe, a potem giną, milkną.

- Gdybyś wrzucił dwa, zobaczyłbyś coś ciekawego – jej szept jak zawsze wytrąca mnie z odrętwienia. Zresztą, czy chciałem budzić się z tego snu na jawie? Dziś, właśnie dziś, kiedy zbieram się na odwagę i chcę zrozumieć? Ale posłuszny jej słowom znajduję dwa kamyki i wrzucam do wody. Kręgi rozchodzą się na wodzie, nikną, przenikają się

- No i co, chciałaś mi pokazać interferencję?

- Srencję.

- Czego chcesz? Słowa się czepiasz?

- Niczego i nie czepiam, tylko z tobą rozmawiam.

- Yhm…fascynująca rozmowa, godna wytrawnych dyplomatów.

- Nie sądź, nie sądź… milknie, a ja mogę dalej patrzyć w ciemną wodę jeziora. Jej obecność mąci jednak spokój, moją własną prywatną apatię. Patrzę na nią. Znam ten profil i to spojrzenie. I wyraz twarzy, który niczego dobrego nie wróży. Nie patrzy na jezioro, a na kłębiaste chmury. Takie same widzę w odbiciu jeziora.

- Co mi chciałaś powiedzieć?

- Zanim wszystko zepsułeś swoim durnym nazywaniem wszystkiego, chciałam ci pokazać fale. Zobacz, jakie kręgi zataczają, zobacz, jak przenikają się wzajemnie, jak znoszą, wpływają w siebie, jak łączą, jak…

- Jak co?

- Jak ludzie. 

- Wiem

- To całkiem sporo wiesz.

- Nie zaczynaj.

- Nie zaczynam, chcę ci tylko pokazać dwa kręgi na wodzie, nic więcej. Ucieszyć tym, że przenikają się, że wpływają w siebie…

- A na końcu i tak przecież rozpłyną się, znikną. Jesteś specjalistką, wiesz o tym sporo, prawda?

- Nie można z tobą dzisiaj rozmawiać. Wyoślę ci to. Pytałeś kiedyś o miłość. Więc masz odpowiedź.

Zamilkła. Siedzimy na brzegu jeziora i patrzymy. Jaskółki krążą nad lustrem wody, to znów unoszą się wysoko. Zataczają kręgi tnąc powietrze. Jest gorąco, burzowo.  Lubię burzę. A może nie powinienem? Może powinienem pogrążyć się w czarną wodę, jak te kręgi? Nic nie mówi, tylko patrzy na lot jaskółek, ja też patrzę. W oddali słychać daleki werbel grzmotu….