Spieszę się...

     To miał być wiersz - wybacz, ale nie umiem dziś myśleć kruchymi mostami metafor. Bo spieszę się. Bo mógłbym nie zdążyć przed rzeką, która zaleje mi usta i nie zawołam tego, co we mnie. Zobaczę tylko zielone kołysanie rzecznych traw, które pochłonie mnie, jak pochłonęło nie wiedzieć ile pokoleń. Tak, wiesz o tym zbyt dobrze, na własną śmierć trzeba zapracować. Tak jak ja zapracowałem. Ale nie wypełniła się jeszcze moja godzina szeptem ostatecznym. Więc spieszę się, zanim oczy wypali mi błękit i zapomnę jak się oddycha, kocha, i co znaczy zapach włosów łaskoczących policzek, kiedy skrada się ciemność. Boże, dlaczego nie uczyniłeś mojej mowy jasną, by zdania były proste, a szept wabił uszy słuchających? A tak, z krętymi zdaniami wołam i słyszę milczenie rozbijające się o mój brzeg. Dlatego spieszę się, żeby zdążyć dać garść dźwięków rzuconych w niebo w nadziei, że wiatr przywieje je do Ciebie. Nie, nie ma w tym nic z kokieterii, a jedynie pośpiech wywołany świadomością. Bo boję się, że tyle razy szeptane słowa zaklęte w znajomy ruch warg przepadną. I nie usłyszysz. Nie odczytasz na niebieskim ekranie telefonu. Zrozum, nie umiem inaczej. Dlatego spieszę się. Zanim zapomnisz ruch warg i ich miękkie ciepło. Dotyk dłoni, który nie chciał przestraszyć natarczywością. Dlatego się spieszę...