Trzynaste bicie zegara...

          Tik-tak, tik-tak, tik-tak, cierpliwa sprężyna odmierza od stu lat z górą sekundy, minuty i godziny. Trzeba tylko nakręcić ją od czasu do czasu, by wahadło kołysało się w prawo i w lewo, a kurant bił. Zegar mógł nakręcać tylko dziadek lub ojciec i to wyrabiało w młodym pokoleniu szacunek do czasu i do pracy. I zegar chodził w rytm nakręcań, bo człowiekowi potrzebna jest stałość wśród chaosu. Wyspa, gdzie może poczuć się bezpieczny. I takim bezpieczeństwem w starych domach był zegar, była lampa naftowa, był stół rodzinny. Ileż to legend domowych było o zegarze, który stanął wieszcząc śmierć i żaden zegarmistrz nie umiał go naprawić? A zegar, który wybił niechcianą, nieprzewidywaną trzynastą godzinę? Ach, legendy domowe, jesteście dobrymi opowieściami o ludziach, których już nie ma. Odeszli w cień, pochłonęły ich domowe lustra. Ale ja przecież nie o tym. Zatem zacznijmy od tego, że poczułem w sobie wielkie zmęczenie. Czasami nachodzi człowieka taka chwila, kiedy wie, że sen już nie pomoże. Ani dwa dni słodkiego lenistwa. Kiedy czuje, że sprężyna, tam gdzieś w sercu została niewprawną, czyjąś ręką nakręcona do oporu. Wystarczy przecież tak niewiele, by sprężyna pękła. I mogą się dziać teraz dziwne rzeczy. Może pojawi się, jak w domowych legendach trzynasta godzina, albo mechanizm stanie. I tam, gdzie do tej pory był uśmiech i opoka, pojawia się chaos i strach. Trzynasta godzina bije – raz, dwa, trzy, cztery….pilnie nasłuchuję – czy to już, czy może jednak kurant wybije tylko dwanaście dźwięków. A jeśli wybije trzynaście? Jeśli wybije trzynaście, to trzeba będzie odejść. Z zegarem to proste, zdejmowało się go ze ściany i już, kupowało nowy. Lepszy, nowszy, piękniejszy. Ale zawsze odmierzający czas. Z człowiekiem jest inaczej, jeśli wybiła trzynasta godzina. Otwiera drzwi i wychodzi. I to w sumie cała prawda o nas. Czy wierzymy w ścieżkę wśród mgieł, czy wyspę pachnącą jabłoniami, czy błękit ponad głowami, to zawsze jest odejście. I nie ma czasu złego i dobrego na wędrówkę. Tak po prostu otwiera się drzwi i mija ukochany próg. Może jeszcze jakieś spojrzenie, może list szybko i niestarannie kreślony. Liczę skwapliwie – pięć, sześć, siedem, osiem…. I zadziwiające jest to, że zawsze jest to ścieżka samotna. Mimo że w całym życiu jesteśmy z ludźmi i w ludziach, to w głębi duszy zawsze i na zawsze zostaniemy samotni. Przyciągam ludzi, którzy biorą. To źle, bo kiedyś zegar wybije trzynaście razy i nie będzie obecności, dobrego słowa. Nie będzie czułych myśli i niejasnej obecności graniczącej z przeczuciem. Będzie pustka, którą trzeba będzie zapełnić. Innymi ludźmi? Ich słowami i gestami? Może. A wspomnienie o mnie będzie blakło, aż spłowieje i zniknie – dziewięć, dziesięć, jedenaście, dwanaście… Nasłuchujesz? A może już tylko chcesz tego ostatniego bicia i tej niemej, trzynastej  godziny …?