Zapach wrzosu...

           Słońce garbiło się już, kiedy odłożyłem aparat. Szyję miałem mokrą od potu i czułem po twarzy spływające krople. Ale powietrze wcale nie było ciężkie. Tak bardzo nie chciało mi się wracać. Wolałem ten rów przydrożny od najwygodniejszego fotela, czy kawiarni z zapachem kawy i sztuczną atmosferą swojskości i domowego ciepła. Bo chciałem być sam. Bo musiałem być sam. Jak inaczej zobaczyć? Może raczej ZOBACZYĆ. Bo przecież człowiek cały czas patrzy, dostrzega, rozumie, wiąże przyczynę i skutek, ale dopiero wtedy, kiedy jest sam ze swoimi myślami, ze swoją pustką i samotnością zaczyna widzieć. Dostrzegać, słyszeć, wyczuwać. Świat staje się na tę chwilę inny. Jaki? Nie wiem, inny, tak po prostu. Nie ma sensu zadawanie wtedy pytań. Potem. Potem urodzą się na powrót w głowie i może nawet je cicho wypowiem, ale nie teraz. Teraz musi być cisza, we mnie, bym na nowo mógł poskładać świat… Jak zwykle nie usłyszałem, by szła. Po prostu zjawiła się, jakby od zawsze było to jej miejsce. Tu, przy tym przydrożnym rowie, między wrzosami. Zerwała gałązkę i bawiła się nią.

- Usiądziesz przy mnie? Porozmawiamy chwilkę, dawno nie rozmawialiśmy.

- Tak, dawno nie rozmawialiśmy, choć nie wiem, o czym byś chciała – popatrzyłem na jej profil. Lekko uśmiechała się tym uśmiechem, który na próżno usiłował oddać Da Vinci. Enigma, Terra incognita, wieczne pytanie wkurwionych facetów, czy wojna wisi w powietrzu, czy to obietnica upojnej nocy. Z takim uśmiechem się nie igra. Westchnąłem, co mi pozostało…

- Już tak nie wzdychaj, po prostu przyszłam. Czekaj, mam coś.  W ręku błysnęła jej piersiówka, taka sama, jaką zgubiłem kilka miesięcy temu – ciekawe… Odkręciła i w leśne powietrze wdarł się zapach alkoholu.

- To wódka, zapytałem podejrzliwie

- Jak możesz! Przecież to czysty spirytus. – No, co cię nie zabije, to cię wzmocni. Tego jeszcze nie piłem, a wstyd odmówić, w końcu dama prosi… I poczułem w przełyku ogień i lawa rozlała się we mnie strumieniem.

- Aż bym zapalił

-Przecież już nie palisz.

- Ale zapaliłbym, poczułbym znowu, że żyję.

- Nie gadaj, żyjesz przecież.

- Taka przenośnia, wiesz…

- Wiem. A teraz mów, jakie wiatry cię przygnały?

- Żadne, chciałem zrobić zdjęcia wrzosu. Wiesz, potem napisać łzawy tekst o miłości, tęsknocie, odchodzącym lecie, o milczeniu i wietrze. No i wspomniałbym o złotym miodzie i błękitnym niebie w sam raz, żeby leżeć pod tymi drzewami i gapić się na chmury.

- I co, podobałoby się?

- Nie wiem, ale tak właśnie bym chciał. A zamiast tego siedzę z Toba i piję pierwszy raz w życiu spirytus i to z piersiówki. Nikt by mi nie uwierzył, że z Tobą siedzę. Zaraz by się zaczęło – „kto to”, „co to za dziewczyna”, „dlaczego tak dziwnie mówi”…

-Wcale nie mówię dziwnie…

- Ale pijemy Twój spirytus o szóstej popołudniu. Wystarczy. No, jeszcze jakbym napisał, że poszedłem z Tobą w krzaki i było słodko…

- W krzaki nie pasuje. Ale jakbyś napisał, że „otoczył nas zielony przestwór i świat o nas zapomniał”, to by przeszło.

- Wow! Masz talent, to co, idziemy?

- Idźcie, jak chcecie, a ja poczekam, aż wam minie.

- Żartowałem.

- Wiem, ja też. No więc wracając do tekstu, dlaczego wrzos? Dlatego, że przy drodze, czy dlatego, że kolor? A może faktycznie miłość, tęsknota i inne bla-bla?

- Widzisz, chciałem być sam, bo nie zrobię zdjęć przy kimś. Muszę czuć swobodę, swoją pustkę, muszę poczuć to, co we mnie.

- Idźmy dalej, to wiem, dalej proszę!

- Dalej? Po prostu siedziałbym bardziej w prawo, o, przy tamtym pniu i zastanawiał się nad miłością. Ale bym jej nie definiował. Nad uczuciami, jeśli wolisz. Nad tym, że się tęskni i nie można tego wypowiedzieć, że jest to jak morze, które szumi i ten dźwięk zalewa całego człowieka, a potem wyrzuca na brzeg czasu skąd patrzy się w dal szukając punktu zaczepienia.

- A wrzos?

- Wrzos jest tą tęsknotą, jest miłością.  Małą, niepozorną, ale piękną. I to właśnie teraz, pod koniec lata, kiedy…

- Kiedy co?

- Kiedy tęskni się najbardziej. Wiesz, czasami zapalenie świeczki nie wystarczy. Nie wystarczą słowa. Potrzeba dotyku skóry, zapachu ciała, dobrej historii. Nie można wiecznie tęsknić, bo w człowieku coś pęknie.

- Co ma pęknąć?

- Pewnie serce, ale tak powiedziałby lichy poeta pijący ze Śmiercią spirytus gdzieś w lesie.

- No, to pod to pęknięte serce i kolor wrzosów, jeszcze jednego. Wypiliśmy. Świat zamglił się i zakołysał.  I to było dobre.

- Chyba nie powinienem z Tobą pić.

- Niby że jak? Że ze Śmiercią? Jakie to ma znaczenie, przecież i tak masz w myślach kogoś innego.

- Głupia, jak ja do domu dojadę.

- Zwyczajnie, poprowadzisz rower…

- Może się uda…

Wiatr zaszumiał w starych sosnach, wrzos zakołysał się, zapachniał. Droga była daleka, a słońce garbiło się, jak wiekowa staruszka. Błękitny cień tańczył drwiąc ze mnie. Całkiem zresztą słusznie…