Prekognicja

 

- Kto jeszcze pisze takie listy?

- Nie wiem, kto jeszcze czyta listy.

- Skąd się to w tobie bierze?

- Z wiatru

- Nie pieprz chłopie. Z wiatru to się bierze zapalenie uszu albo zapowietrzenie.

- No to nie wiem, z deszczu, słońca, trawy, latarni, białego wina… Nie wiem, wymyśl coś, co ci pasuje.

- Wiesz, z tobą tak zawsze. Napiszesz coś i myślę – inteligentna bestia. A potem rozmawiam z tobą i debil.

- Tak wiem, przy spotkaniu dużo tracę. Aż się dziwię, że tyle lat byliśmy w jednej ławce.

- A ja się dziwię, że tyle wytrzymałem potem.

- Widać byłem ci do czegoś potrzebny. Pamiętasz to przetykanie rury? Albo jak czyściliśmy basen? Albo jak kiedyś weszliśmy do tej piwnicy, a tam….

- Dobra, już, już. Wystarczy – potrzasnął kartkami listu – Co z tym zrobisz?

- Schowam. A na co liczyłeś? Że zmienię adresata, czy zwinę w rulon i wrzucę do jakiegoś morza?

- Tiaa..morza mówisz… Czyli chcesz to włożyć do szuflady. A czemu po prostu nie spalisz, czemu nie zrobisz z tego kulki i nie porzucasz do kosza?

 - Nie wypada chyba, co? W końcu szczerze pisałem. To tak, jakbym siebie zmiął i wyrzucił.

- A wiesz, że mamy XXI wiek? Kim ty do diabła jesteś? Nie poznaję cię. Ale mam coś, co cię postawi na nogi. Tu uśmiechnął się i potrząsnął plecakiem, który ochoczo zachlupotał.  

- Daj spokój, nie chcę pić. I przestań się czepiać moich słów. Chciałem, żeby to brzmiało.

- Brzmiało? Człowieku! To brzmi jak cholera! Chwila, o tu to było – tu zmienił głos na bardziej niski, który miał mnie naśladować i zaczął czytać: „ …i wtedy zrozumiałem, że nie ma odwrotu. Że czuję się, jakbym wsiadał do łodzi, która żegluje po wzburzonym niebie i nie ma bezpiecznej przystani poza Tobą. Na nic gwiazdy i słońce i zwodniczy księżyc…”, - O, albo to: „ Moje dłonie pamiętają jeszcze szept Twojej skóry i ciepło ramion. A nad nami był wiatr i wędrówka obłoków. I wiedziałem, że zanosi się na burzę”

- Przestań. Po co to robisz?

- Po to, matole, że żal mi ciebie. Wiesz, że jesteś, jak brat. Tak, wiem, ja dla ciebie też. No może nie?

- Masz rację. Jesteś.

No więc mówię. Nikt tego nie zrozumie. Nikomu to niepotrzebne. Zostaw, zniszcz, spal, schowaj. Ale głęboko, żeby nikt nie zobaczył.

- Aż takie złe?

- Aż za dobre, żeby starać się zrozumieć. To trzeba czuć. To nie jest poziom wyżej. To jest o kilka nieb wyżej. Napisz coś innego. Albo nie pisz wcale.

- Mam nic nie mówić? Mam milczeć? Znów?

- Chyba lepiej ci to wychodzi, nie? Bo kiedy milczysz, biorą cię za mało towarzyskiego, a w końcu zostawią w spokoju. A kiedy mówisz, to na początku słuchają, a kiedy nie wiedzą o czym mówisz, to odwracają się ze śmiechem, jakby chcieli brak słów pokryć chichotem.

- Myślisz, że nie zrozumie?

- Myślę, że jest to o lata świetlne od tego, co byś powinno.

- A więc nie wyślę…

- Ano, nie wyślesz.

Kartki szeleściły, kiedy chowałem je do kieszeni. Zupełnie niepotrzebne słowa, zupełnie niepotrzebny list, zupełnie niepotrzebne uczucie, które zostawiłem na tych wątłych skrawkach papieru. Znów pachniało deszczem, choć słońce przygrzewało. Dobrze było znów tak siedzieć, jak za szczenięcych lat. I znów w tym samym miejscu. Tak jakbyśmy wtedy wiedzieli, że będzie to nasze miejsce. Tak jakbyśmy wiedzieli wtedy, że będą rzeczy, które kiedyś nas przerosną. Tak jak mnie to wszystko teraz.

- No, to się napijemy teraz, za żeglowanie, nie? No, nie rób takiej miny. Wyciągnę cię z tego.

Patrzyłem na niego. Tak, kochałem go jak brata, którego nigdy nie miałem. I wierzyłem mu. Ale wcale nie byłem pewien, czy chcę, żeby mnie wyciągał z czegokolwiek. A niebo pachniało Tobą. I ja to kiedyś przewidziałem w innym, lepszym życiu.