Słoneczniki...

- Zachody bywają o tej porze piękne. Zwłaszcza teraz, kiedy światło przebija z oporem powietrze. Patrzę na niebo i widzę fantastyczne konie obłoków gnające po niebie i na ich rozwiane frygijskie grzywy. Pojawia się samolot z jego smugą i przecina baśń malowaną odcieniami błękitu.

- I ty tak z siebie sam?

- Przecież mówiłem, że jestem kiepskim poetą

- Ale powiedz coś jeszcze, proszę…

- A co chcesz, żebym powiedział?

- Nie wiem, ale masz taki wyraz twarzy, jakbyś wierzył w to, co mówisz.

- Bo wierzę

- No to powiedz coś jeszcze.

- Przecież cały czas mówię.

- Ale nie tak.

- Tak, wiem, że nie tak.  Widzisz tamte dzikie słoneczniki? Lubię je. Lubię ich kolor na niebieskim tle. Przypominają mi pola słonecznikowe, które ciągnęły się po horyzont, a ja jechałem na tylnym siedzeniu zapatrzony w okno. Słońce tylko inaczej zachodziło wtedy. Nie było tak jak tutaj powolnym konaniem, a znikało szybko za horyzontem. I tylko łuna na niebie długo grała barwami. Samochody jadące z przeciwka wyglądały dziwnie nierealnie, a ich światła nadawały im wygląd potworów sunących w stronę nocy. Dobrze było tak jechać przed siebie. I wiesz, nie znałem wtedy jeszcze słów Stachury mówiących o życiu, jako o wędrówce. Ale chyba wtedy pierwszy raz sam w sobie je odkryłem. Jesteśmy przecież wędrowcami.

- Jesteście, mnie nie licz

- Nie liczę, ciebie tam przecież nie było.

- Byłam, ja przecież jestem zawsze z tobą, w tobie. Jak to ja, śmierć.

- A tak, zapomniałem. Więc po co chcesz, żebym opowiadał skoro wszystko wiesz?

- Może dlatego, że lubię patrzeć na twój wyraz twarzy, jakbyś był gdzie indziej, albo jakbyś odkrywał coś w sobie. To ciekawe, kiedy ktoś to wszystko odkrywa na nowo, choć przed nim było tysiące, miliony takich, którzy to zrobili.

-  Czy stali się przez to mądrzejsi, piękniejsi, lepsi?

- Czasem tak, czasem nie.

- A ja, jak jest ze mną?

- Nie powiem ci.

- No oczywiście, „domyśl się”. Wiesz, czasami jesteś tak bardzo ludzka, że prawie zapominam, kim jesteś. Jeszcze się w tobie zakocham i tyle będzie.

- Nie martw się, nie zakochasz się. Mam przecież nie ten kolor oczu, prawda? Ona lubi słoneczniki?

Popatrzyłem na nią. Ładnie jej było pośród tych dzikich słoneczników. Stała w smudze światła późnego zachodu i jaśniała ciepłem tak innym od niej samej. Oczy miała błękitne ze złotym blaskiem. Nic nie mówiła. Ja też zamilkłem. Bo czasem słysząc prawdę można tylko zamilknąć i chłonąć słowa, które w nas uderzyły. Obydwoje staliśmy czekając kiedy słońce umrze, by móc narodzić się znów następnego dnia. Zupełnie tak, jakby dzisiejszego dnia nie było. Zupełnie tak, jakby żadne słowa nie padły.