Wymyślić...

Siedzę na betonowym mostku i sam nie wiem, co mógłbym Ci powiedzieć, gdybyśmy się tu nieoczekiwanie spotkali. Wiesz, zupełnie jak w życiu. Ty z jednej, ja z drugiej strony. I miałbym Ci powiedzieć „cześć”?, a może „hej”? A może miałbym milczeć? Objąć, przytulić, podać rękę? A może cofnąć się o krok, o dwa? Nie wiem, gdybam sobie na tym mostku. Bo przecież wiem, że nie przyjedziesz tutaj ani z zachodu, ani ze wschodu. Ani z żadnej ze stron świata. Ale myśleć sobie mogę. Jeszcze mogę. To dużo. Bo czasami nie myślę. Mam głowę wypełnioną helem, która jak balon unosi się nad ziemią. Tak, nie zawsze jest ciężka i zbolała, kiedy przykładam ją do poduszki. To pewien komfort, na który sobie pozwalam. Muszę spać i to moje pragnienie snu jest wielkie. Zbyt wiele milczałem patrząc w noc i rojąc to wszystko, by teraz nie dać sobie chwili. A właśnie – umiesz tak? Zamknąć oczy na chwilę, albo zapatrzyć się gdzieś w horyzont i wymyślić to wszystko? A ja potrafię. Wymyśliłem Ciebie, wymyśliłem Twoje imię i cały świat od ziarenka piasku, po najdalszą gwiazdę. Wymyśliłem ciepłe popołudnia i cierpliwe wieczory i noce…ach, noce… Nie, nie mogę o tym mówić. Wymyśliłem też siebie i wiesz, trzymam się tego wymyślenia, bo to ratuje mnie przed… Nie, jednak tego nie powiem. Dlaczego? Nazwij to przyzwoitością, lojalnością, oddaniem. Nazwij to głupotą i rojeniem. Niewiele się pomylisz. Ale taki zawsze chciałem być. I skończyłem na betonowym mostku wśród szumu jesiennych traw i patrząc na błękit, który ustępuje miejsca szarości. Myślisz pewnie, że łatwo tak siedzieć. Tak, nie mam na to czasu, ale jednak tu przyjeżdżam. Nie mam nawet czasu, żeby pomyśleć. Nie chcę go mieć, bo boję się odkryć to, o czym marzyłem pijąc wino, herbatę, siedząc na parapecie. Może jeszcze filiżankę? A może opowiesz coś? A może wianek rumianku na głowę? Tak, umiem pleść i wianki. To jak, chcesz? A może ja Cię nie znam wcale, jak nie zna się swoich marzeń. Pora już na mnie, po prostu pora. I betonowy mostek, jak krzyż na szlaku rozstajnym…