Drugi

      Kiedy wszystkie race wystrzelono, kiedy niebo ogarnął wilczy księżyc, a ptaki nocne zaczęły powoli wychodzić z kryjówek, świat się przeciągnął. Usłyszałem jego skrzypienie, choć nie poruszył się nawet listek. I było w tym coś jak drżenie wielkiego koła, które znów rusza do przodu. Opierając się, wykrzywiając na wszystkie strony. Ale ten pierwszy ruch się już zaczął. I kiedy rano wyszedłem popatrzyć, czy coś się zmieniło, nie zobaczyłem rewolucji. Wszystko stało na swoim miejscu, wszystko było, jak zawsze. I wszystko było milczeniem. A zwłaszcza ja. I kiedy szedłem przez oszronione trawy, gdzieś tam przed siebie, to zauważyłem, że idzie nas dwóch. Ja i ja. Ja pierwszy, który przeczesywał włosy ręką i uśmiechał się, a oczy miał jak zimny płomień. Widać było, że ten facet lubi pogadać, lubi opowiedzieć historię tak, by wszyscy nachylili się w jego stronę. A obok niego szedł ten drugi, jak cień. Oczy miał jak szary świt we mgle, a minę taką, że mogliby uczyć się od niego smutku wszyscy grabarze świata. Ja i ja i trzeszcząca trawa i fala zimna w powietrzu i zapach minionego świata. Bo świat minął i nie zauważyliśmy tego. Przeminęły radości i nienawiści, przeminęły miłości i tęsknoty. Wstał nowy świat z nową datą. Czyżby? Może to tylko napis, który łatwo zdrapać. A pod nim będzie 2017, 2016, 2015, 2014…. Ile trzeba drapać? Farby jest dużo, przydałby się remont kapitalny. A może lepiej nie drapać? Napis jest ładny i okoliczności wystrzałowe w knajpie pod demonem. I nawet pamięć odeszła na te kilka chwil, za co ją błogosławiłem, choć teraz wraca tuląc brzuch do ziemi. Pamięć świata. Pamięć mnie. Moja pamięć. Nie trzeba mi kalendarzy, nie trzeba notatników i przypominajek w telefonie. Pamiętam każde słowo nieuważne, każdy gest zbyt odważny, każde spojrzenie zbyt ufne. Każde raniące. I jak mam zacząć nowy rok, kiedy niosę na plecach samego siebie? Zapomnieć? Pominąć, machnąć ręką? A może po prostu nie oglądać się za siebie, jak Orfeusz? A może po prostu milczeć, aż słowa same sczezną i narodzi się nowy dzień? A gwiazda powie „Giń” i zginę? Nie wiem, nie wiem, nie wiem. Patrzę na ten świat i nie wiem. Może powróżę? Może zawisnę jak Odyn na sznurze? Może mówić przestanę, może coś się innego stanie? Może śmierć znów wywróżę? Może…?