Pan traw

          Dzięki Ci Panie, który szeleścisz trawą za słowa we śnie, które nie rozbiegły się, jak mają w zwyczaju. A przecież tak łatwo mógłbyś sprawić, by rozlało się we mnie zapomnienie, które dotarłoby do najdalszych zakątków ciała i byłbym szczęśliwy w swojej pierwotnej głupocie nieskażonej wiedzą. Cóż, może byłbym szczęśliwszy, ale zadbałeś o moją edukację, więc cierpię, co jest naturalne i nie ma w tym krzywdy zwierzęcia , którym jestem. Bo czy wypada być dumnym ze swojego oddechu, który trwa? Czy wypada być dumnym z łez, kiedy boli, albo z tętnienia w skroni po biegu przed siebie? Więc Panie szumiący w trawach, dzięki Ci za to, że rozpostarłeś swoją dłoń nad światem i stał się mróz, który ściął wodę. Tyle wystarczy, żebym zamarł w zachwycie nad cudem byle źdźbła. Dlatego dziękuję Ci za słowa we śnie, bo choć nie powinienem w nie wierzyć, jak nie wierzy się w sny, to płyną we mnie i nie mijają. Bo mijają tylko złe słowa, a te dobre osiadają miękkim puchem na dnie. I wiesz, gdyby znalazł się ktoś, kto chciałby moją skórę ucałować zimną stalą albo ciepłym pocałunkiem i odsłonił wnętrze, to zobaczyłby warstwy geologiczne, jak w ziemi. Tu byłoby zlodowacenie, które naniosło głazów milczenia, a tu znów żwir, który przytoczyła rzeka zapomnienia. A między nimi żyłki słów dobrych jak kochanie w kolorze srebra, bo przecież wypowiadanych przy księżycu. Może czasem trafiłby się samorodek w kolorze złotym, ale niech go pochłonie cisza nieoddania. Bo czy nie jesteśmy podobni do światów, które noszą w sobie historię przemian? Kto wie to lepiej od Ciebie, który patrzysz na nas? Z góry, z boku, a czasem szumiąc w trawach, jakbyś przez tysiące lat nie mógł zrozumieć cudu, który stworzyłeś…