Niepokoje...

Nie wiem ile, nie zastanawiałem się nad tym. Chociaż wiedziałem, że dużo, bardzo dużo, ponad ludzką miarę, ale czy da się tę miarę określić? Czy da się zdefiniować to, co daje się z samego siebie? Bo nie umiem tak:  „tu jest linia, a za nią jestem ja, z moim życiem. Nie masz prawa przekraczać tej linii”. Dzisiaj wiem, że dałem wiele. Dałem za dużo. Dałem to, co najlepsze. Ale przecież nie jestem handlarzem z ulic Jerozolimy, Bagdadu czy Salonik. Jestem sobą i nie chcę tak. Bo przecież, jeśli daje się siebie, to bez żadnej miary słów, gestów czy czynów. Może dlatego żal jest tym większy? Jedno jest pewne, że wszystko mija. To co dobre i to, co złe. A jeśli nie mija, to znaczy, że było prawdziwe. Jest prawdziwe. Niekłamane. Więc moje nie mija, istnieje gdzieś poza granicą powiek, siedzi w tyle głowy, krąży w krwioobiegu strzępkami zdań, obrazem zapamiętanym, gestem, który zranił, słowem nieopatrznym. Tak, trzeba wiele wysiłku po to, żeby zepchnąć to w najdalszy kąt, zamknąć w głuchej piwnicy i klucze wyrzucić. Ale co z tego? Co z tego, moi ciemni bogowie, skoro bezustannie cały czas ktoś majstruje przy zamkach, ktoś kręci się przy tych głuchych drzwiach szarpiąc klamkę. Byle wschód, byle zachód, byle cisza ranna czy wieczorna. Byle chwila dla siebie z muzyką, byle chwila na wykpionym parapecie. Ile jest we mnie siebie jeszcze? Jak bardzo zmieniłem się, siebie, w sobie? A przecież patrzę w lustro i nie widzę zmian, mogę spojrzeć sobie w oczy, kiedy żyletka sunie chrzęszcząc po policzkach.  Chciałbym zapomnieć, ale nie da się zapomnieć. Jak nie da się palić świeczki, kiedy noc nadchodzi. Jak nie da się wielu innych rzeczy, które we mnie wrosły. Próbowałem każdą cierpliwą nocą, ale ani zagryzione wargi, ani patrzenie w szarość poranka nie pomogły. Nie, nie czekam już, ale jest we mnie to wszystko, co wydawać się mogło zbędne, a jednak konieczne. I gwiazda i wiatr i noc z deszczem. Trwają, jak ja. I napełniają mnie zdziwieniem nieodmiennie i do końca. Jakby to wszystko czekało na czyjeś dłonie, by ulepić mnie od nowa. Z westchnienia, szeptu i nieoczekiwania. Z uporu i zaciśniętych we śnie dłoni. Z tęsknienia.