W murach...

Miasto nie śpi, jakby było na wiecznej kroplówce z adrenaliny. Nagrzane drogi tętnią hałasem i unosi się nad nimi smog, który widać dobrze na tle błękitu. Boże, jak ja lubię tu być, jak ja lubię to miejsce, po którym spacerowałem z matką trzymającą mnie za rękę. To było pierwsze moje miasto i wracam do niego jak do domu. Były inne miasta, ale żadne nie zostało tym jednym, które zamieszkało we mnie, choć ja w nich mieszkałem. Ale byłem tylko przelotnym ptakiem gdzieś w hotelowym pokoju pachnącym tak samo, jak w innych pokojach hotelowych na całym świecie. Zawsze dziwi mnie ten rytm miasta, to tętnienie ogromnego serca, które pochłania wszystko i człowiek zaczyna żyć jego rytmem. Z czasem się o tym zapomina i zostaje myśl, że żyje się zwyczajnie. I szedłem właśnie tak, jakbym żył tutaj i mieszkał ciesząc oczy tym, co znam. Błękit jaśniał nad głową, było gorąco i tłum ludzi falował. Ale nie myślałem o tym, przekradałem się cieniem, by dać sobie trochę ochłody i patrzyłem, jak bruk lśni rzeką wyślizgany milionem stóp. Zmęczyłem się w tym tłumie, zmęczyłem się byciem jednym z wielu. Skręciłem w boczną uliczkę i kiedy dotknąłem klamki drzwi, uśmiechnąłem się do siebie. Wnętrze było chłodne, bo stare mury niechętnie poddawały się słońcu. Pachniało wspomnieniem kadzidła, a kurz wirował w kolorowym promieniu witrażowego światła. Tu był inny świat. Nie, nie umiałem się modlić. Stałem tylko zaczarowany, a gotyk wlewał się we mnie, przelewał, burzył to, co było złe. Bo było wiele złego we mnie. Patrzyłem na witraże jaśniejące w słońcu barwami i nie było w tym nic z ponurych wizji średniowiecza. „Ojcze nasz, któryś jest w niebie i między ludźmi, wskaż mi ścieżkę, którą pójdę dalej” to była modlitwa na jeden oddech, ale czy więcej trzeba? Słyszałem bicie swojego serca, znowu biło, znów czułem, że jestem. A przecież tak niewiele brakło, żebym przestał być. Tam, na ulicy rozpuszczając się w tłumie. Albo kiedy indziej, kiedy brakło słów, a niebo było martwe zupełnie jak moje oczy w lustrze. Więc powiedz mi, czy dobrze wybrałem? Bo przecież przyszedłem tu specjalnie. Tu, w to miejsce, gdzie kilka lat temu przyszedłem z wiarą, z miłością i pewnością, że cokolwiek się stanie, to będę nosił w sobie to ziarno, które kiedyś wytryśnie rośliną. Czy bardzo się wtedy myliłem? Czy nie zapłaciłem już za to wszystko? Czy nadal mam w sobie to wszystko, co wtedy? Powiedz, powiedz proszę… Przez kościół odbił się stukot kroków, głosy brzęczeniem komara napełniły mury. Cisza odpłynęła, został tylko gotyk, jak zawsze. Tajemniczy, cudowny i srebrny. Wyszedłem na świat. W oczy biła łuna od murów, zwykły gwar miasta zatykał uszy. Znów byli ludzie, którzy po ludzku szli w swoją stronę. Turyści chłonący miasto i ci miejscowi, którzy wrośli w to miejsce, którzy nie dali się pochłonąć, którzy je oswoili. Stałem przed starym kościołem i poprawiłem plecak z aparatem. Trzeba iść, wciąż trzeba iść…

Myslovitz & Marek Grechuta - Kraków