Lubię tak...

          Nie myślę. Nie trzeba mi wirujących światów i galaktyk idei. Nie trzeba słów, które rozbiją się o moje uszy i napełnią chaosem. Wiesz? Tak, Ty dobrze to wiesz, bo przecież jesteś ze mną na tym skrawku ziemi daleko od ludzi i ich świata. Jest tylko błękit i dzika trawa, która faluje. Zamykam oczy i czuję zapach niekoszonej trawy, czuję na skórze wiatr i słońce. Boże, ależ świat jest piękny. A przecież jest zwykły. Jest zwykłe niebo i zwykła trawa i zwykłe kwiaty. I jest zwykły śpiew ptaka i chmura na horyzoncie. A jednak pachnie niezwykłością. Przestaję myśleć i chcę tylko czuć. Zwykły sensualizm, mój sensualizm. Niech się dzieje zwykłość, bo niezwykłość mija i zostawia gorzki smak.  Jak dobrze jest siebie poczuć. Nie być elementem systemu, ale doskonale wymknąć się wielkiej machinie i pozwolić sobie na luksus bycia. Tylko bycia. I wiesz, chłonę to wszystko w siebie, jakbym nigdy nie leżał pod błękitnym niebem na zielonej trawie. Kołysanie, wielkie kołysanie – tego chciałem, o tym myślałem leżąc w nocy i nasłuchując odgłosów nocnych przedmieść. Wielki wóz przetaczał się przez niebo, a ja nie mogłem myśleć o niczym innym, tylko o leżeniu na trawie, jakby mój świat zawęził się tylko do tego jednego pragnienia. I stało się, znów leżę schowany przed światem, przed dusznymi i nagrzanymi ludzkim oddechem salami z wypłowiałą gazetką ścienną. Przed tym całym idiotyzmem, w którym brałem udział, jakby czytanie książki pachnącej starym papierem było wyczynem ponad ludzką miarę. No więc jestem tu i teraz i chłonę wiatr i patrzę na spienione drzewa. Szepczę, a jakże, znów mogę szeptać. Znów mogę patrzeć na gwiazdę nad horyzontem i uśmiechnąć się do księżyca w jego wędrówce po niebie. Czuję się tak, jakbym musiał się tego wszystkiego uczyć od nowa. I to jest dobre. Bo tak naprawdę, wszystko mam w sobie. Wystarczy tylko impuls, iskra. Wiesz o tym, prawda? A trawa faluje i ptaki szukają miejsca na sen.