Melancholia.

          

             Pragnę. Tak, wiem, mogły mi się przydarzyć inne, gorsze rzeczy. Ale pragnę położyć się na łące, włożyć źdźbło trawy w usta i patrzyć w niebo. Tylko tyle. Zostawić za sobą świat na tę godzinę, dwie i gryźć słodko-gorzki smak młodego źdźbła. To niewiele. A może tak wiele. Wszystko jest względne, a więc i to też. Czy myślałbym o czymś? Pewnie tak. Pewnie przypomniałbym sobie skrawki rozmów, skrawki szeptu. A może nadawał chmurom nazwy nowych, nieodkrytych lądów równie nietrwałych, jak ich wędrówka? Nie wiem. Trudno to wiedzieć siedząc zamkniętym w dusznych murach. Trudno odszukać w takich chwilach wolności, więc czepiam się tego obrazu, by nie zapomnieć kim jestem. W takich chwilach własne chcenia tak mało znaczą, tak mało znaczą własne myśli. Jest się tylko trybem w machinie, która działa tylko dlatego, że przyzwoitości ludzka każe być i podać uśmiech i dłoń nie patrząc na to, że czteroliterowy sklep oferuje większe zarobki, ani też na miny dziwnej pani minister nie wróżące niczego dobrego, a już na pewno nie troskę.  A może i nie słuchać bełkotu o długich wakacjach za darmo i wymyślania od leni i nieuków. A może też o tym, że mam przestać być sobą, który pisze tekst stukając w klawiaturę. Skąd tyle w ludziach złych słów, skąd tyle niesprawiedliwych ocen. Skąd tyle zazdrości i kiepskiej muzyki puszczanej z upodobaniem? Dlaczego patrzę na nich widząc w nich ludzi, szukając w nich z uporem człowieczeństwa, a oni nie potrafią na mnie patrzyć jak na człowieka? Czy na tym polega inność? A może.., a może już nic. Marzę tylko o tym, by leżeć na łące. Zgoda, mogę siedzieć i zapatrzyć się w chmurny horyzont. A może poczuć pod dłonią ciepłe ciało, płochliwość ust, szelest włosów. Piękna byłaby to chwila, gdybym leżał na trawie śledząc obłoki, czując obok słodycz kobiecego ciała. Kiedy nie trzeba słów, a uśmiech starcza za wszystko. I niech nikt nie mówi, że w moich oczach mieszkają obłoki, bo nie wypowiada się takich prawd głośno. One po prostu są.