Tam, gdzie śpią ważki...

          Obiecałem sobie, że będzie jak kiedyś. Że wsiądę na rower i w nieoczywistym świcie stanę tam, gdzie stałem kiedyś, kiedy wierzyłem. W co? W wiele rzeczy. Trudno o tym mówić, lepiej osunąć się w milczenie, które niczego nie tłumaczy, ale też i niczego nie oczekuje. I ja niczego nie oczekuję w tej szarej godzinie, kiedy cicha szarość okrywa ziemię i budzą się ptaki. Jak dziwnie ludzkie życie potrafi zatoczyć koło. Jak dziwnie wraca się do tego, co już było. Zupełnie jakbym startował z punktu „zero” w nową, nieznaną wędrówkę, choć tak naprawdę byłem już w tym samym punkcie. Pamiętam dobrze tamten czas, kiedy robiłem zdjęcia ważkom, pamiętam tamten świt i mgłę wstającą znad jeziora. Pamiętam, że chciałem, żeby było baśniowo. I było. Odkryłem wtedy prawdę o tym, jak można patrzeć na świat, choć musiała we mnie dojrzeć. Z którą musiałem się zmierzyć. Przechodziły zimy, wiosny i lata, a ja wciąż z tą samą prawdą pod powieką jeździłem tam, gdzie mogłem siąść i pomyśleć. Wybrać, odnaleźć słowa, czasem szeptać. Tak, wiem, mogłem w tym czasie zrobić coś pożytecznego, odwalić prywatę za niezłe pieniądze, albo też pogrążyć się w swojej codzienności. Ale jednak wybrałem to miejsce, by po prostu być sam ze sobą i na wzór Sokratesa zadawać pytania. By po kilku latach przeczytać, że jestem plebejuszem. Cóż, gorsze są rzeczy w życiu i gorsze rozwiązania, a ja poznałem czym jest wejście w mgłę, kiedy nikt nie trzyma za rękę. I wtedy chyba przestałem wierzyć w gwiazdę. To trudne, co się stało. Trudne, a ja bezustannie przesuwam granicę czasu, by pozwolić by narodziła się we mnie obojętność wobec siebie i tego, co było. A teraz jestem tu, gdzie płochy sen ważek nad jeziorem przypomina mi o tym czasie, który miał się dopiero narodzić. Czy powtórzyłbym swój krok? Czy postąpiłbym tak samo? Czy zmieniłbym coś? Ważki nie mają tego dylematu. One po prostu są. Trzymają się cieniutkiego źdźbła trawy czekając, aż słońce osuszy im skrzydła z porannej rosy, a ja patrzę, jak powoli wspinają się ku światłu. Jest w nich determinacja i jest ciekawość. Ich świat jest prosty. Może mój też powinien taki być?  Nie spełniać cudzych marzeń, a spełniać swoje? Czy byłbym wtedy tym, kim jestem teraz? Wiatr kołysze trawą, ważki się niepokoją. A ja po prostu jestem… 

Chris Wonderful - When You Come Home