Kruche serca...

           Było wiele łąk. Ciągnących się po horyzont, albo tych zupełnie małych. Nieużytków, przygodnych wysypisk staroci, które kończą swoje życie na rozpadzie. A łąka wchłania wszystko, rozpuszcza w swoim tętnieniu. Gładzi trawą i swobodnym wiatrem. To była moja pierwsza łąka, łąka mojego dzieciństwa. Wtedy wydawała się ogromna, a teraz skarlała. Tylko ścieżki wiją się tak, jak dawniej. I jak dawniej rosną dzikie goździki i kępy szałwii, która pachnie o poranku. Sentymentalny ze mnie drań, więc musiałem tu przyjść w nadziei, że odnajdę, sam nie wiem co. A może kogo? Prababkę trzymającą mnie za małą, spoconą dłoń? A może babkę, którą udało się wyciągnąć na spacer? Skoro umieranie przywołuje wspomnienia, to jaka siła musi drzemać w życiu? I dlatego tu jestem, by jeszcze raz poczuć zapach tej jedynej, mojej pierwszej łąki, zanurzyć się w trawę, dotknąć ręką ziemi i usłyszeć jak tętni ten ostatni skrawek zieleni wydarty z mojego dzieciństwa. Świerszcze budzą się powoli, gdzieś tam z daleka dobiega mnie krótkie i nieśmiałe cykanie. Potem drugie, trzecie, dziesiąte, a potem motyle zaczynają swój taniec nad łąką. Zwodniczy i kapryśny, jak one same. A potem jest już pełny lot, kiedy słońce rozgrzeje kruche i bojaźliwe serca i ich delikatne skrzydła, a łąka zafaluje rozgrzanym powietrzem. Błękitnieje mi niebo i błękitne są skrzydła motyle i błękit krąży we krwi.
          Błękit - jak cierń. Jak śpiewające morze pełne rozgwiazd i latających ryb. Błękit, jak kołysanka z wiatru i jak krzyk. Krzyczę? Nie szeptam, ja zawsze szeptam... Boże, mój Boże, ile szeptu trzeba, by to wszystko ogarnąć - życie, śmierć, miłość, płomień, każdy wschód i każdy zachód i każdą noc nieprzespaną. I krzywe drogi w nieznane z latarnią w ręku i sercem niewystygłym.
          Chciałbym tu zostać, w tym zapachu starych, nigdy niekoszonych traw, w zapachu szałwii i cykaniu świerszczy. Roztopiłbym się, a łąka wchłonęłaby mnie w siebie, jak dotychczas robiła ze wszystkim, co ludzie dla niej zostawiali. Tak by było sprawiedliwie.