Na skraju lata...

            Żałuję, że Cię tu nie ma, na tym zapomnianym kawałku ziemi. Dobrze by Ci było w tych białych kwiatach, choć pewnie nie mogłabyś liczyć na rozmowę. Bo zapomniałem, jak się mówi. Tak, wiesz o tym dobrze, że czasem tak bywa, jeśli zbyt długo się milczy. A ja zakochałem się w milczeniu, w ciszy dzwoniącej, w szumie własnej krwi. Co zresztą mógłbym Ci powiedzieć? Kilka banałów o życiu, garść historii? Przecież wiem, że stałem się niepotrzebny. Wiesz, to takie uczucie podobne do tęsknoty. Ale nie przejmuj się, jest końcówka sierpnia i dopadają mnie takie myśli, które na ogół się sprawdzają. Bo jestem wróżem. Nie, nie wróżę z ręki, fusów czy kart, choć też umiem. Patrzę na światło, które o tej porze jest złote. Nie, nie ma w sobie czerwcowej gwałtowności, ani lipcowego dopełnienia. Teraz jest nasycone, syte, leniwe. Ptaki to czują i ich śpiew brzmi o poranku inaczej. Jest w nim wezwanie do lotu, do podróży, aby cykl się zamknął w kole powrotów i rozstań. Niepostrzeżenie, jak sądzę, choć gniazda bocianie są już puste, a księżyc nabiera złotej barwy. Tęsknię, ale to przecież wina pogody i poezji, która zaczyna smakować, jak dojrzałe, słodkie gruszki. I muzyka, och, muzyka brzmi znacznie lepiej, kiedy słońce powoli wstaje, a mgły się rozwiewają zostawiając wilgoć. Za późno już, za późno moja miła, byśmy się zrozumieli. Może przy zachodzie słońca, kiedy łuna barwi chmury, a białe wino smakuje głębią. Może w milczeniu czekając na gest? Brakuje mi szarych komórek, by to zrozumieć. A może nic już nie powinienem rozumieć? Może nie powinienem….