(za)światy...

Mgła rozwiała się. Świat oddziwniał, znormalniał, był. Na próżno rozglądałem się szukając pasm mgły, cienia kładącego się na wszystko. Na mnie, we mnie. Bo lubię w sobie nosić cień, cząstkę niedokonania, ziarno zwątpienia. Bo lubię zamyślenia. Jakby jednego świata było mi mało i potrzebowałbym innych, by je stworzyć i nazwać. A może nawet przywołać milczeniem. Bo przecież po to to wszystko jest – i milczenie i słowa. Ale ja nie potrzebuję cudzych słów, bo mam własne. Tak jak własne milczenie. I chodzę teraz po bagnie szukając mgły. Daremnie.  Droga jednak  jest drogą i niedługo wyjdę na łąkę, która skrzyć się będzie rosą. A potem pójdę w stronę  horyzontu, który o tej porze jeszcze nie jest zadymiony. Ale najpierw muszę przejść granicę między bagnem i łąką. Takie szczególne miejsce, które nie należy ani do tego, ani do tamtego świata. Jest pomiędzy. Nawet usypano groblę, jakby się bano tego miejsca. I na niej właśnie wyrosły brzozy i wierzba. Stara, wysoka wierzba z rozłożystymi gałęziami Drzewa Wisielców. Tak ją nazwałem, kiedy nie mogłem wyjść z bagien klucząc i wracając. I siedzę teraz na suchej trawie grobli patrząc w stronę łąk i pól. Za plecami mam bagno pełne głosów ptaków i zapachu zbutwiałej zieleni i szlamu. Wierzba rzuca cień szeroki i błękitny. Nie drgnie jej nawet listek, jest cisza, której szukałem. Przez gałęzie prześwituje słońce tworząc witraże na ziemi. Jasno, ciemno, jasno, ciemno, a krople na trawie to mętnieją, to znów nabierają blasku i skrzą się. Widzę płatki fioletowych kwiatków, które stają się przezroczyste i wtedy widać ich żyłkowaną strukturę.  Nie należą ani do łąki, ani do bagien, ale są. Znalazły swoje miejsce i jaśnieją teraz w trawie jak lampki, które ktoś od niechcenia włączył. Fioletowe, żałobne, a jednak piękne tą prostotą, którą może stworzyć tylko natura. Dlaczego więc moje słowa takie nie są? Zawiłe i niezrozumiałe jakbym wciąż szukał drogi do tego, co jest proste. Co dzieje się wokół. Co dzieje się we mnie. A może wcale nie trzeba do tego słów, tylko ciepłego oddechu obok? Oczu, którym nie trzeba będzie tłumaczyć ścieżek księżyca i kaprysów gwiazd? Nie trzeba będzie mówić o przypływach i odpływach i wędrówce i zapalonej latarni? Trudna jest ta prostota. Trudniejsza niż milczenie. A kwiaty napełniają się słońcem, mgły odeszły, wstał dzień.  Już pora. Tak, już pora na nowy szept i nowy uśmiech milczenia. A świerszcz czeka, by wyschły mu skrzydła, by pożeglować w stronę łąki i zagrać swoją pieśń pochwalną do słońca...