Biel...

     Nie bój się płomienia moich ust, ani też ciepła rąk wezbranych. Spokojne są i ciche, więc nie musisz uciekać od słów, których nie wypowiem. Jest przecież mróz i cisza tak biała, że nie zmąci jej nawet ptak kruchym śpiewem. A paprocie rosną i wiją się ogrodach na szybie – wybacz, nie narysuję serca ten jeden raz i nie będzie szczęścia ani pocałunku. Bo pewne rzeczy muszą mieć swoją przyczynę. I pewne rzeczy muszą odejść najpierw niszcząc to, co zbudowane z trudem. Więc niech i będzie biel i miękki cień. I gałąź sosny tak daleko od domu. I niech spadnie spokój na serca nasze puchem mrozu, ciętym kryształem. Dlatego nie bój się płomienia moich ust, zbyt daleko są od Twoich warg i dłoni. Zbyt daleko są od Twojej białej skóry. Spójrz, jak pięknie niepamięć wkracza w nasze ogrody. Co było, być przestaje, a każdy szept w nocy wypowiedziany ulatuje. Nie, nie płaczę, to mróz ściska moje szare oczy, albo też światło odbija się od bieli. Pewnie oślepnę, jak wiele razy w życiu człowiek ślepnie, by móc potem powiedzieć, że nie wiedział. To dobra wymówka i błogosław ją, bo jest. A może wolisz ogień ciał, kiedy słońce zajdzie i cienie nasze, które na ścianie zaczną miłosną grę, zanim otworzymy usta? Wielbiłbym Cię, gdybyś przyszła i ogrzała swoje palce na moich plecach, a potem wypisała sutkami tajne zaklęcia. Ale przecież Ty się boisz płomienia moich ust. Więc stoimy w bieli nie wiedząc jakie ścieżki nam przeznaczono, bo śnieg wszystko przykrył. Ani nam w przód, ani obok siebie w tej wędrówce przez biel. Przez mróz. Przez pustynię słów… Masz rację, już lepsza byłaby gałąź i świt zimowy. Albo sen niespełniony…