Błękitne

     Zatrzymaliśmy się na chwilę. Rzuciłem kurtkę na piasek i usiadłem. Mała swoim zwyczajem zeskoczyła i zaczęła grzebać w muszlach, patykach i kamieniach. Szukała bursztynu. Dobre i to, przynajmniej będzie cisza. Morze szumiało swoim rytmem i fale z daleka odpowiadały tym przy nas. Zmęczyłem się wędrówką, choć było to wędrowanie bez celu. Lubię tak iść przed siebie widząc tylko horyzont. Ani czas, ani żadna z ważnych spraw nie liczą się wtedy. Jest tylko krok za krokiem i przestrzeń napełniona szumem.

- Nie ma, nic tu nie ma, możemy iść dalej.

- Nie, nie możemy. Chcę chwilę posiedzieć.

- Ale ja chce iść dalej! Musisz się mnie słuchać, bo ja wiem co mówię. Ja jestem malusia, ale ja dobrze wiem, co robić. Słyszysz?

- Słyszę, słyszę. A tobie się coś poprzestawiało pruski kapralu. Siedzimy i już.

- Ale tam może być bursztyn, ja chcę go znaleźć!

- Spokojnie, jeszcze znajdziesz. Nie dziś, to jutro.  Mała wydęła usteczka, założyła ręce na piersi w geście obrażenia się na cały świat i siadła tyłem do mnie. Dobrze, niech się trochę pogniewa, dobrze jej to zrobi. Patrzyłem na fale, które uderzały o brzeg, a wiatr niósł krople wody aż tu. Dobrze mi tak siedzieć i tylko oddychać. Ale jakby na przekór sobie wstałem. Podszedłem do brzegu morza i podniosłem kilka kamieni. Rzuciłem raz, drugi, trzeci, a one niknęły w wodzie robiąc plusk. Nawet nie zostawiły kręgów na wodzie, bo zaraz przykryły je fale. Schyliłem się i podniosłem kawałek błękitnego szkła wyszlifowanego przez kamienie i piasek. Leżał na mojej dłoni schnąc i tracąc kolor. Mała podbiegła.

- Co masz, pokaż, pokaż, no przecież mówię do ciebie! Schyliłem się i na wyciągniętej ręce pokazałem kawałek szkła podobny do błękitnego kamienia.

- Łeee, szkło… ja myślałam, że bursztyn. Ty zawsze masz głupie pomysły. Wróciłem na miejsce, a szkiełko schowałem do tylnej kieszeni spodni. Wiedziałem, co teraz będzie.

- A dlaczego je schowałeś?

- Bo lubię błękitne szkiełka.

- A dlaczego?

- Nie wiem, po prostu lubię. Zbieram sobie i są.

- Ja jestem malusia, ale nie upadłam na głowę, żeby szkiełka zbierać!

- Może masz rację, a może nie masz…

- Ja mam rację, ja jestem malusia i biedusia, a ty stary i głupi chłop zbierasz szkła na plaży – cha, cha, cha!!

- Śmiej się, śmiej, niech ci idzie na zdrowie.

- No nie gniewaj się, ja biedusia taka jestem, bo ja nie rozumiem, a ty nic nie chcesz powiedzieć. Odrobinę, ociupineczkę, to ja bym się samiutka domyśliła, ale ty nic, jak pień!

- No co ci mam powiedzieć?

- Wszystko, wszyściutko! Ja sobie siądę u ciebie i ty mi wszyściutko powiesz!

- Oj Mała…

- Mówiaj, mówiaj, mówiaj! Za późno, przeprute, przetarte! Tu Mała splunęła gdzieś w bok i udawała, że piętą przydeptuje.

- No to słuchaj: Trudno jest o błękitne szkło. Zazwyczaj jest białe, zielone, albo brązowe. Zobacz, ja nie zbieram tego zielonego, nie zbieram i brązowego. Białe też jeszcze nie jest gotowe.

- Jak to?

- Ano takie białe szkło leży sobie w morzu i trze o niego piasek, szlifuje, ale dzieje się coś równie ważnego. Szkło nasiąka kolorem nieba. Zobacz, jakie morze jest błękitne. Tak, wiem, czasem zielone, a czasem szare. Ale w pogodne dni nabiera koloru nieba. I wtedy błękit powoli wsącza się w białe szkło, a ono błękitnieje. A ja je zbieram, bo przypomina mi o różnych rzeczach. O wędrówce, o falach, o wolności i zachwycie tym wszystkim. Rozumiesz teraz?

- To jest nieprawda! Ja jestem malusia, a ty kłamiesz okrutnie! Ja się nie zgadzam! Wstrętny, wstrętny, wstrętny! Ja chciałam opowieści, a nie cygaństw. I nie śmiej się ze mnie! Ja biedusia, malusia taka, a on kłamie i jeszcze się ze mnie śmieje!

- Chciałaś opowieści, to ją dostałaś. Powiedz, czym jest prawda i kłamstwo w opowieści? Czy opowieść musi być prawdą, żeby się podobała? Czy musi być nazwana zaraz kłamstwem? Opowieści są przecież różne. I te prawdziwe i te zmyślone. Ale czy musimy te zmyślone nazywać od razu kłamstwem? One przecież też czemuś służą.

- Ciekawe czemu, kłamczuchu jeden!

- Temu, żeby uśmiechnąć się, a potem zamknąć oczy i wyobrazić sobie to wszystko. A w domu patrzeć na błękitne kamyki zbierane nad morzem i myśleć sobie, że dobrze było iść brzegiem morza i je zbierać.

Mała nic nie powiedziała. Poczułem tylko, jak wspina mi się na ramię i siada. Siedzieliśmy tak jakiś czas, a morze falowało i szumiało. Dobrze było siedzieć i sycić oczy. Tylko tyle. Poczułem, jak Mała przytula się do mojej szyi i mówi:

- Przepraszam…

Uśmiechnąłem się tylko. Czas było ruszać w dalszą drogę…

*     *     *     *     *

Drodzy Czytelnicy, chciałem Was przeprosić za opóźnienia. Niestety są na tym świecie rzeczy, na które wpływu nie mamy. Właśnie z takim problemem przyszło mi się zmierzyć, a jest on spowodowany dostępem do Internetu i moim laptopem, którego czasy świetności nikną w pomroce dziejów. Serdecznie Was pozdrawiam i liczę na Waszą wyrozumiałość jeszcze przez jakiś czas - WN.