Czar...

     Wziąłem ją w rękę. Faktycznie, nic nie ważyła. Odgarnąłem włosy, by zobaczyć twarzyczkę. Nigdy jej się nie przyglądałem właściwie, bo i po co. Widziałem tylko jej nieporządne włosy i przekrzywioną aureolkę. I oczy, których kolor zmieniał się często. Śpi. Niech śpi, nie trzeba jej budzić, kiedy dzieje się magia. Pewnie by krzyczała „nie idź!”, albo „nie pozwolę ci!”. A tak, jest spokój i jej sen, który niech trwa jak najdłużej. Ja też potrzebuję odpoczynku, ale nie mogę przestać iść. Nie mogę przestać patrzeć w horyzont, nie mogę nie wejść w czar, który się dzieje. Tak, wiem. Ktoś powie, że to tylko mgła. A dla mnie to czar, który powoli pełznie, płynie, widzę szare pasma, które rozlewają się po plaży, a słońce zachodzi żółto i czerwono nasycając wszystko swoją barwą. Wszystko tonie, nawet morze. I ja tonę stojąc pośród piasku patrząc, jak dzieje się magia. Widzisz, nie trzeba wielkich słów i starych grymuarów. Ona po prostu jest.   Wystarczy trochę mgły i światła. Dobrze, jeśli chcesz, możesz nazwać to kuglarstwem, możesz nazwać to oszustwem. Ale to się dzieje i stoję pośrodku plaży z duszą w dłoniach i patrzę, jak wszystko pochłania czar, jak wszystko znika. Gdzie jestem? Gdzie jesteś? Znika każde „zawsze” i każde „kiedyś”. Nie ma już nic, prawda? Jest tylko mgła i jest zapach morza. Mógłbym teraz wyszeptać „De profundis clamavi ad Te, Domine”, ale nie mogę, nie mogę. Mała poruszyła się na dłoni, pewnie czuje, co się dzieje, jak czar unosi mnie i ją coraz dalej i dalej. Gdzie jesteśmy? Kim jesteśmy? Ruszam powoli przed siebie, a mgła osiada mi na rzęsach i włosach. Czuję, jak czar przenika do krwi, a na ziemię spada cisza i milczenie. Nawet wieczny szept morza powoli niknie i mgła go pochłania. Mała porusza się w śnie, a ja idę przez mgłę, idę przez czar tego miejsca. Muszę stąd odejść, bo pochłonie mnie całego, ale tak dobrze jest w mgle. Czasami tak dobrze zabłądzić i nie wiedzieć, gdzie północ i południe, wschód i zachód. Zrobiło się chłodniej i mgła zaczęła opadać. Z daleka zobaczyłem znajomą kępę drzew i światła latarni. A więc wyszedłem. Nikt nie chwycił mnie za rękę i nie poprowadził dalej w mgłę. A może wcale bym nie chciał? Mała obudziła się i spojrzała na mnie. Oczy miała niebieskie przechodzące w granat. Pierwszy raz widziałem taką minę u niej. Nie ziewnęła w dłoń, nie marudziła, a spojrzała na mnie i w tym wzroku było pytanie. Nie, nie chciałem na nie odpowiedzieć, dlatego musiałem zadać swoje.

- Mała, powiedz mi, co jest najważniejsze?

- Wyszedłeś z mgły, powinieneś wiedzieć.

- Ale ciebie pytam.

- Miłość oczywiście. To ja malusia taka i wiem, a ty nie wiesz?

- Może wiem Mała, może wiem, ale zapominam czasami.

- Wcale nie czasami. Ty zapominasz w ogóle! Ty jesteś stary dziad, wiesz?

- Cicho Mała, siadaj na ramieniu. Idziemy do domu.

- No, godzinki mi przepadną, pospiesz się.

- Idę Mała, idę…

A księżyc-gnojek, co budzi w czasie pełni, śmiał się z nas pełznąc po niebie...