Wydmy...

     Morze ledwo oddychało. Widziałem, jak wydymało się i ledwo falowało, ale nie był to jego głęboki oddech. Odpoczywało. A ja szedłem przed siebie nie znając ograniczeń tego dnia, ani swoich ograniczeń. Po prostu szedłem. Trudno o tym mówić, bo zazwyczaj idzie się po coś. A ja szedłem po nic. Nic mnie nie czekało i nikt na mnie nie czekał. I to było dobre. Dlatego patrzyłem z duszą na ramieniu, jak napina się skóra morza, ale żadna fala się nie podniosła, żaden podmuch wiatru nie zmącił ciszy. Szedłem brzegiem morza i patrzyłem na szeroką plażę, która przypominała kanion. Z jednej strony wydmy, z drugiej morze, a ja pośrodku idę przed siebie.

- Dlaczego morze dzisiaj jest takie? Boże…zaczyna się, Mała się dobudziła i zaczęła zadawać pytania.

- Nie rób z siebie głupszej, niż jesteś. Przecież wiesz, że wiatru nie ma. Ale potem zerwie się od lądu i morze się obudzi.

- Ja chciałam tylko się odezwać, a ty zaraz tak na mnie. Ja taka biedna, malusia jestem, taka biedusia sobie siedzę i nic nie mogę powiedzieć... Niedobry jesteś dla mnie, wiesz ty?

- No nie chlip mi nad uchem. Przecież wiesz takie rzeczy. A czasami człowiek potrzebuje być w ciszy i spokoju. Po prostu sobie iść.

- Jak to?

- No, tak zwyczajnie. Myje się, ubiera, wrzuca coś na ząb i wybiega z ciasnego pokoju, żeby iść sobie w słońcu i tylko patrzyć. Sycić oczy. Może o czymś pomyśleć. Zobacz, przecież tu jest totalne zadupie. Tu nic nie ma. Ani sklepów, ani ludzi. Jest tylko piasek, woda i wydmy.

- A o czym chcesz myśleć?

- Mała, daj już spokój. O niczym i o nikim.

- Aaaa, pewnie znowu o dupach i cyckach! Ja cię dobrze znam. I widzę ten błysk w oku. Będę mówiła i mówiła i zobaczysz nic nie wymyślisz. Tra-la-la-la-la, jestem malusia, ale mądrusia jakich mało.

- I chwalipięta z ciebie, jakich mało.

- Bo ty byś tylko milczał i milczał. A człowiek powinien rozmawiać ze swoją duszą. Rozważać wszystkie te tajemnice i własne postępowanie!

- Yhm…

- No, to się rozumiemy, słucham cię grzeszniku.

- Tak masz rację.

- Co?

- Tak, oczywiście, masz rację.

- To ty taki jesteś??!! Ty mnie wcale nie słuchasz ty!! Ty obrzydliwy…!

- Co, co mówiłaś? O co znowu ci chodzi?

- Bo ty mnie wcale nie słuchasz!! Zatrzymałem się. Podstawiłem małej dłoń, by na niej stanęła. Stała mi na ręce i patrzyła na mnie, a oczy jej błyszczały. Oj, zła była, jak osa. Włosy falowały, a aureolka znów się jej przekrzywiła.

- Mała, słuchaj. Teraz cię odwrócę, albo zrobisz to sama. Popatrz, tam na wydmach rosną drzewa. Co roku, w porze sztormów morze podchodzi pod wydmy. Zalewa je i zabiera część piasku i gliny. Te piękne, stare drzewa, które wyciągają ramiona do nieba mocno się trzymają. Ale przychodzi taki moment, że i one albo umrą, albo podmyte wodą stoczą się. Wyrosły tutaj, bo takie było ich przeznaczenie. Zobacz, jakie są wykrzywione przez wiatry. Nie widać tego latem, ale urok wydm można docenić właśnie teraz. Są trochę jak ludzie, którzy wierzą w to, co postawiła przed nimi droga. I trwają, ale woda podmywa ich korzenie. Żyją i wierzą. Żyją i kochają, choć są bliscy śmierci. Byle mocniejszy sztorm i zwalą się do wody. I nikt nie będzie pamiętał, że byli.

- Ty czasami też mądrusi trochę jesteś, wiesz?

- Nie jestem.

- No to opowiedz mi coś jeszcze!

- Mała, litości, ja chcę iść tylko przed siebie! Tylko! Chcę się zmęczyć i potem mieć dobre sny. Chcę trochę milczenia i szumu dla siebie. Chcę słońca i chcę zobaczyć księżyc. Nie możesz pojąć tego ty mała cholero? Gadasz i gadasz, a ja nie mam sił na gadanie. Zrozum, chcę zostawić za sobą wszystko. Każde złe słowo i spojrzenie. Każde niedopowiedzenie i kłamstwo, które wyczuwam.

- Ja biedusia taka jestem, a ty mnie wcale, a wcale nie chcesz. Ja ci przeszkadzam. A ja tak grzeczniusio sobie siedzę na ramieniu i sobie myślałam, że nie chcę, żebyś się czuł samotny. O ja biedusia…

- No już, już Mała, nie przesadzaj. Siadaj na ramię i idziemy. Myślę, że zrobimy te trzydzieści kilometrów, co?

- No pewnie, że zrobimy. Szybciej, do abordażu!! Cha, cha, cha!!  No i poszedłem z duszą na ramieniu zanurzony w swoje milczenie i w łapanie obrazów. Wydmy przesuwały się obok nas, jak taśma filmowa, a my szliśmy i szliśmy zapamiętując to, co było warto. Bo przecież wędrówka, to jedyne co nam pozostało zanim przyjdzie sztorm. A cień gonił za nami, jak wierny pies...