Mówię ja...

- Możesz mi Mała powiedzieć, do czego był ci potrzebny mój telefon? Patrzę na nią i widzę lekkie przygarbienie, jedna noga z przodu, którą wierci w blacie stolika szpitalnego. Głowa spuszczona, rączki mną sukienczynę z przodu….ha, tu cię mam!

- Był potrzebny – słyszę cichutki szept.

- No dobra, coś tam znów zmalowała?

- Nic, zupełnie nic. Leżysz tylko i śpisz, jak jakiś staruszek stuletni, no to co mam robić?

- A to sobie godzinki nawijaj, a nie za mój telefon się bierz. O, patrzaj tylko mała cholero, ile zdjęć porobionych! Kto ci pozwolił, co?

- Samiuśko sobie pozwoliłam, a co! Ty i tak nie widzisz, tobie niepotrzebne.

- Nosz jak cię złapię….

- Nie złapiesz, bo nie widzisz, Mała piszczy; a co miałam robić? Siedzieć jak ty i tylko wzdychać i patrzyć na to głupie okno? Zamykać to jedno, to drugie oko? Albo słuchać gadania chłopów? Nie bede, nie bede, nie bede. I Mała tupie nogą.

- Mówi się „nie będę”. Wystarczyło poprosić. Ale nie, moja Mała musi wszędzie włożyć swoje palce, prawda?

- Ubędzie ci tego telefona? Ja malusia jestem i dzielniusia, a nie taka, jak ci, co tylko mli-mli!

- Co?

- Mli-mli.

- Co to jest?

- Ha, widzisz, tyle krzyczysz, a nie wiesz. A ja biedniusia i malusia tu sama, samiuteńka.

- Mała, przestań, bo widelec wezmę! Mów, co to jest mli-mli?

- Cha, cha, cha, a nie powiem Panie Mądry! Mnie poprawiasz, a głupiego mli-mli nie rozumiesz!! Matko kochana, ale z siebie dumna. Nie widzę wyraźnie, ale chodzi toto rozczochrane po tym parapecie, jak pchła, co połknęła słonia. A to ci jędza. Po kim ona to ma?

- Tak na mnie krzyczysz, a ja biedniusia jestem i malusia i nawet nie zobaczyłeś tych zdjęć. A ja tak chciałam, żebyś zobaczył! Zercenzował i w ogóle!

- Co zrobił?

-Zercenzował, przecież mówię!

-  Oczy mnie bolą, wiesz? Może nie teraz, później, co?

- Ha! Jakbyś ładny tyłek zobaczył, to byś nie mówił „później”, a byś się gapił. Już ja cię znam. Tylko jedno ci w głowie. A ja tu biedniusia, malusia taka siedziałam samiuśka, samiusieńka, samiusienieczka i się martwiłam. A ty co?

- Dobra, siadaj na ramię. Już patrzymy, co zmalowałaś. Biorę telefon i przeglądam zdjęcia Małej. I nigdy nie wiem, czy powinno się kłamać w takich przypadkach, czy mówić prawdę. A może tak jak w pracy? – szukać pozytywów, motywować? A może nic nie mówić i zrobić mądrą minę?

- No i jak, i jak, ładne, prawda? Ładniusie zrobiłam. Sobie na parapeciku siadłam i jak coś było ładniusiego, to ja kop w ekranik. A potem znów kop i kop. Mądrusia jestem, prawda?

- Wiesz Mała, ja nie widzę tego, co za oknem. Ale jesteśmy w takim miejscu, że trudno tu o dobre zdjęcia. Popatrz, tu są bloki i drzewa i jakieś szyny i boisko… Co to za temat?

- To temat też ma być? Nie, ty mnie kłamiesz! Ty kłamczuchu jeden! Oszusztwo i tyle!

- Oszustwo i nie krzycz. Chciałaś, to ci powiedziałem. Ale jakbyś wzięła te zdjęcia i przypatrzyła się dokładniej, to mogłabyś powiedzieć, że to przemijanie dnia, studium przez szybę, albo i coś innego.

- Ha, a nie mówiłam? Malusia jest zdolniusia i umie sobie radzić. I mam talent!

- Tak, do wkurzania mnie masz talent. Ale popatrz, czy te wszystkie zdjęcia do siebie pasują?

- No…Mała wyraźnie się stropiła jak zawsze, kiedy była pewna wygranej, a ta jednak oddalała się od niej szybko. No… no to niebieskie…

- Tak, to niebieskie jest inne. I ono najbardziej mi się podoba.

- Naprawdę? Nie oszuszkujesz mnie? Bo wiesz, ja malusia jestem i mnie nie można oszuszkiwać.

- Nie, nie oszuszkuję,, tfu, oszukuję.  Ono jest najpiękniejsze, bo jest na nim rozwiane niebo i wolność. I jest w nim zapach wiosny i wiecznych początków, które przychodzą i mijają, by wrócić. Jest też nadzieja Mała, wiesz?

- Hmm…chyba wiem. I wiesz co, stary chorowity koniu?

- No, co znów?

- Dam ci buziaka!

- Tak na serio?

- No ja malusia jestem i prawdziusia i ja jak mówię, to tak jest!!

Poczułem tylko łaskotanie jej grzywy przy moim policzku i pomyślałem sobie, że czasem trzeba uwierzyć w cuda, nawet jeśli to tylko muśnięcie płochych warg na styku wieczoru i nocy. A może zwłaszcza, może zwłaszcza…

PS. Dziękuję Wam za dobre słowa i za Wasze myśli. Dla mnie. Nie powinno się wiele mówić w takich chwilach, więc milczę i tylko się uśmiecham i jeszcze raz mówię: DZIĘKUJĘ!