Przebite niebo...

- O czym myślisz?

- Matko kochana, Mała, co to za pytanie?

- A ty nie możesz raz odpowiedzieć jak trzeba? Ja malusia jestem, ja chcę wiedzieć!

- O dupie Maryni.

- No ja wiedziałam! Ja czułam! Szybko zmów Ojcze nasz i powtarzaj: kto myśli o rzeczach bezwstydnych potępion będzie. Boże obdarz mię silną wolą, a ty szatanie odejdź. No dawaj!

- Mała, to się tak mówi, jak się myśli o niczym szczególnym. I myślisz, że dużo da powtarzanie takich formułek?

- Da! Oj, jak da! Ja malusia jestem, ale znam wiele historii…

- Mała, błagam. Nie teraz, co? Myślisz, że wyklepanie formułki coś zmieni?

- Zmieni! Ja malusia jestem, ja wiem swoje. A ja ciebie muszę pilnować, bo ty myślisz o głupotach. Ja jestem mądrusia i ja tobie wybiję z głowy głupoty! Mała żołnierskim krokiem przechadzała się po pomoście. Wiatr mierzwił jej lokatą czuprynę, a szatka śmiesznie się wydymała. Ale wyciągnięty palec w moją stronę prowokował. Oj Mała, poczekaj, tak grasz? To ja zagram po swojemu.

- Mała, a wiesz, że najpiękniejsza modlitwa to ta, której nie można wypowiedzieć? Która jest głęboko w sercu? Ona rośnie, nabiera siły, bo czuję wiatr na twarzy, bo czuję słońce na skórze, bo smakuję zapach jeziora i lasu. Nie wszystko da się wypowiedzieć. Czasem milczenie jest ważniejsze od słów.

- To dlatego płakałeś?

- Ja? Co za bzdury opowiadasz! Kiedy?

- Jak weszliśmy tutaj. Dotknąłeś drzewo i odwróciłeś głowę. Ale ja malusia widziałam. Bo ja sprytniusia jestem i ja wszystko wiem. Ha! Nie ukryjesz nic przede mną!

- Mała, czy dasz w końcu spokój? Siedzę sobie spokojnie na tym pomoście. Jest cicho, ptaki śpiewają, a niebo jest błękitne. A ty swoje jakieś głupoty. Czy nie uważasz, że można chwilę bez głupiego gadania i kopania człowieka w dupę? Mała, ja nie przyszedłem tu żeby rozważać, a żeby poczuć.

- O, wielki Pan Wąchacz! I co poczułeś, co? Ja malusia jestem, nie kłam tylko, bo poznam!

- Ano Mała, jakbyś siadła na tym twoim tyłku, to byś poczuła ciszę, która otacza. A potem w tej ciszy odnalazłabyś szum fal, a potem skrzypienie drzew. A potem znów zalałaby wszystko cisza i w tym wszystkim zabrzmiałby śpiew ptaka. Wolnego i niewidocznego. Jego radość ze słońca, z błękitu, z wolności. Z tego, że żyje. Rozumiesz? A myślałem o drzewach, które pną się w niebo, zupełnie jakby chciały je przebić. Ale niebo jest wysoko, wysoko. A potem pomyślałem sobie o więźniach, którzy na dalekiej północy lepili Matkę Boską albo krzyżyk z ośródki chleba zmieszaną ze swoją krwią po to, by inni więźniowie ich nie zjedli. To było coś, co mieli najcenniejszego oprócz swojego życia, które i tak nic nie było warte.

- Nie wiedziałam.

-- No, to już teraz wiesz. Jesteś mądrusia, prawda? I płakałem, miałaś rację, bo nie sądziłem, że ten zwykły widok tak we mnie uderzy. Spokojem i ciszą. I tym, że nie mogę go normalnie zobaczyć, że składam go w głowie, jak z puzzli. Wszystko jest nieostre, wszystko tańczy przed oczami.  Chciałaś prawdy? To masz prawdę.

Zrobiła się cisza. Mała patrzyła na mnie oczami koloru nieba i widziałem, że zastanawia się nad czymś. Odwróciłem głowę w stronę horyzontu tam, gdzie zaczęły rodzić się chmury. Dobrze było siedzieć tak i po prostu oddychać. Po chwili poczułem, że Mała siadła na mojej nodze i przytula się do ręki. Patrzyliśmy w dal. Bo zawsze jest jakaś dal, póki krew krąży w żyłach…