Grá beag...

- Ja nie chciałam, żeby się złościł. Chciałam żeby popatrzył i powiedział, że piękne. Przecież efekt powinien bardziej liczyć się od tego, jakimi środkami się go osiąga, prawda? Nie ma, nie ma i nagle jest! Więc ja też chciałam. A on nie popatrzył nawet, a siadł na kanapie i nic nie mówi. Oj, przykrusio się Małej zrobiło. A potem zaczął te swoje gadki, ze farba rozchlapana po całym pokoju, że stół zniszczony, że tyle kartek poszło, że on ma dość. A on nie wie, że mnie się nudziło i chciałam dobrze. Powinien wziąć w ręce, popatrzeć, tak jak on to robi, zmarszczyć brwi i powiedzieć – Mała, to jest ładne. Albo, Mała, to jest świetne. Bo w końcu co ma dusza sama robić? Dopóki w nim mieszkałam, to jakoś było. A teraz nie dość, że niektórych rzeczy nie pamiętam, to jeszcze „tego nie rób”, zostaw, nie ruszaj” i obcy-nieobcy świat. A ja tak nie chcę! Nie chcę na niego patrzeć, kiedy tak siedzi i patrzy na biurko. Nie chcę patrzeć na niego, jak się martwi. Co innego, gdybym była w nim. Zawsze bym słówko szepnęła, pocieszyła, coś bym mu przypomniała. A tak? Mnie boli i jego boli. To nieuczciwe do cholery. Ostatnio napisał na kartce zdanie, które potem przekreślił, ale ja widziałam, jak się zastanawiał. "Niektórzy noszą w sobie smutek”. Tak, on w sobie nosi. Tylko nie chce o tym mówić. Ale ja czytam w jego myślach. Czytam w nim całym. Bo on jest mój. Na zawsze. Nigdy mu tego nie mówiłam, ale kiedy bierze mnie w swoje duże dłonie o długich palcach robi to bardzo delikatnie. Mówił kiedyś, że nauczył się w ten sposób dotykać gwiazd, które był kanciaste i czasem płonęły. Ale zazwyczaj były zimne. Więc by nie stłuc gwiazdy i zapalić w niej ogień, musiał być ostrożny. Ja wiem, to pewnie metafora, symbolika i diabeł wie, co jeszcze. Ale coś w tym jest i może być tak, że ma trochę racji. Ale tylko trochę. I opowiada. Ach, on umie opowiadać. Wie dokładnie kiedy zatrzymać się, wie kiedy zawiesić głos, kiedy trochę poudawać. Nie mógłby teraz poudawać trochę? A tak siedzi na tej kanapie i wygląda jakby zrobiony był z marmuru. Aż chciałabym go kopnąć, albo przyprowadzić psa, żeby się wysiusiał. Może to by mu dobrze zrobiło? Nie wiem już sama. Zachowuje się, jakby mu się krzywda wielka stała, a przecież był na tych swoich zdjęciach, więc powinien się cieszyć. A tu awantura o trochę farby. Się zachlapało i co z tego? Weźmie szmatę i może wytrzeć, ale nie, lepiej siedzieć jak mumia i udawać, że tragedia się stała. A ja mu też narysowałam drzewo. Jabłonkę. Taką, która pamiętałam ze starych, dobrych czasów, kiedy w nim mieszkałam. Pamiętam jeszcze jakieś strzępki rozmowy z kimś.. Może to dla niego było ważne? Może coś się wtedy stało? Ale nie, nie zapytam, skoro on taki! A może jednak zapytam, ale nie teraz. Potem, kiedy mu przejdzie. Bo w końcu co? Muszę wiedzieć, bo jestem jego duszą do jasnej! Dobra, idę. Wejdę mu na ramię, to się poruszy, albo choć podstawi rękę.

- Nie podstawiłeś ręki, kiedy chciałam wejść. Dalej się gniewasz?

- Ach Mała, Mała. Ty ciągle swoje. Ty nie przepraszaj, tylko głupot nie rób.

- Nie powiedziałeś, czy ci się podobało, co namalowałam…

- No ślicznie Mała namalowałaś. I pół pokoju nosi tego ślady. Ale nie gniewam się. A rysunek postawimy na parapecie, co? Bardzo ładnie ci wyszła ta jabłoń. Bardzo ładnie ją zapamiętałaś. Pamiętasz jeszcze coś?

- Jak przez mgłę. Jakaś rozmowa, ale nie wiem, nie pamiętam. Tylko ta jabłonka, która wyrasta z muru i to, że to symbol drzewa.

- Tak Mała, to wielki symbol, największy. Symbol, który opisuje nasz świat. Koniec, początek i trwanie.

- A miłość?

- Miłość? Miłość jest chyba w tym wszystkim. Tak jak śmierć.

-Nie pytam o śmierć, tylko o miłość.

- Tak, masz rację, pytasz o miłość. Myślę, że ona musi być we wszystkim.

- W kamieniu też?

- No pewnie! Wiesz jak pięknie kochają kamienie?

- Jak?

- Całym sobą, do ostatniego okruszka piasku w sobie. Nie umieją inaczej.

- Gniewasz się?

- Nie, nie gniewam. Przypomniałaś mi tylko coś.

- Co?

Że jest jabłoń i że kamienie kochają. Czasami człowiek o tym zapomina. Czasami ja o tym zapominam. A może nie chcę pamiętać. Może wcale nie chcę…

Tsode - Sunday Sun