Mury i bramy...

   Ptaki śpiewały tak jak tylko umieją śpiewać rano. Już nie dniało, a słońce przestało być kulą pomarańczy toczącą się powoli po niebie. Było znów na powrót słońcem. A ja stanąłem z duszą na ranieniu przed bramą do szpitala. Brama była zamknięta i nie było żadnego stróża z miotłą, który mógłby ją otworzyć. Była stara i farba schodziła z niej płatkami. Gdzieniegdzie rdza zaczęła ją toczyć, ale nadal broniła wejścia do szpitalnego parku. Stałem jak głupiec i nie wiedziałem, co zrobić.

- Może przeskocz, co? Będziesz tu dalej stał, jak sierota?

- Mała, kiedy ma się swoje lata, lepiej przejść, niż przeskoczyć.

- No, toś mnie uraczył złotą myślą od rana.

- Sama chciałaś iść ze mną. Pytałem trzy razy. I nie powiem, kto mi skakał dzisiaj po pościeli pokazując tyłek, żebym tylko wstał.

- Cicho! Chciałam, to skakałam, a ty wymyśl coś.

A ja nic nie mogłem wymyślić i dalej stałem obejmując pręty bramy szpitalnej. Czułem, że dłonie będą potem pachniały żelazem i będą rude od rdzy. Wokół szpitala ciągnął się mur. Trudno, przeskoczę. Pewnych rzeczy się przecież nie zapomina. Wystarczyły dwa ruchy i siedziałem u góry. Trwożliwie rozejrzałem się na boki, ale nikogo nie było. Kiedy zeskoczyłem, stopy zapiekły od uderzenia w ziemię, a plecak przygiął. Ale byłem po drugiej stronie muru. Strzepnąłem z bluzy nieistniejący brud i ruszyłem przed siebie. Z daleka widziałem to, po co przyszedłem – rajskie jabłka, które zaczęły kwitnąć i w rannym słońcu płonęły kolorem. Mała pożeglowała przez ranne powietrze, by swoim zwyczajem być pierwszą na miejscu.

- Wiesz co? Ja tak się zastanawiam, czy ty nie jesteś walnięty, żeby wchodzić tutaj tylko po to, żeby zdjęcia zrobić. I to czemu? Kwiatkom? Ja malusia jestem, ale ja bym tego nie robiła.

- Jasne, ty jesteś idealna i teraz pewnie siódmy z rzędu paciorek byś odmawiała.

- Nieprawdziwa nieprawda! Ty nic nie rozumiesz! A w ogóle, to rób sobie te twoje obrzydliwe i nudne zdjęcia, ja sobie posiedzę w słonku i popatrzę.

- A patrz sobie, patrz. Tylko żebyś mi się potem nie kręciła przy zdjęciach, jak siądę, dobra?

- To jest niemożebna niemożliwość! Ja malusia mówię NIE!

- Dobrze już, dobrze. Daj mi trochę teraz czasu, dobrze?

- A w ogóle, to dlaczego ty taki uparty jesteś? Czemu akurat te kwiatki fotografowujesz?

- Bo chcę. Mała, miała być cisza.

- No już nic nie mówię, ale mnie to zastanawia. Bo że jesteś walnięty, to wszyscy wiedzą. Ale że uparłeś się na te kwiatki, to musi coś w tym być!

- Mała, noż do jasnej cholery, będziesz ty cicho, czy nie!

Cisza. Dobrze tak. Słyszę tylko ptaki i dalekie samochody. Migawka cicho cyka, kiedy naciskam spust. Dobre. Jeszcze jedno i jeszcze. Uwielbiam tę chwilę, kiedy widzę tylko to, co w obiektywie. Jest tylko świat mojego wizjera. Balans między cieniem i słońcem. Moja własna opowieść i nic więcej. Potem dopiero ubiorę ją w słowa. Nietrwałe. Poruszam nogami, oddycham, ale mnie samego nie ma. Jestem aparatem, jestem samym patrzeniem, jestem obrazem…

- No może już starczy, co? Głos Małej wyrywa mnie z mojej opowieści. Obudziłem się. Znów czułem ręce, nogi i głowę. Znów czułem, że oddycham. Pakowałem aparat do plecaka wiedząc, że jest w nim moja opowieść. Jak zawsze.

- No to może teraz mi powiesz, czemu te akurat drzewa?

- Mała, upierdliwa jesteś, wiesz? Ale powiem ci, bo nie dasz spokoju. Poczułem, jak poruszyła się na moim ramieniu.

- No już, mówiaj!

- Widzisz, kiedyś pokazałem swoje zdjęcia pewnej dziewczynie…

- Aaaa… Czyli tak, jak myślałam!! I co, myślisz, że ona twoje zdjęcia dalej chce oglądać? Że ona patrzy, czyta i serduszko się jej kroi? Cha, cha, cha!! A toś strzelił teraz!

- Mała, zanim do końca mnie wyśmiejesz, to powiem ci, że lepiej, żebyś tego nie robiła. Nie jest to dobre ani dla mnie, ani dla ciebie. Po drugie, wcale nie wchodzi i nie ogląda. Tak bardzo chciała zapomnieć, że zapomniała. A ja, po prostu, co roku robię takie same zdjęcia, bo…

- Bo ty nie chcesz zapomnieć?

- Nie Mała, bo dla mnie to było najważniejsze na świecie…

Dotarłem do muru, ale ku mojemu zdziwieniu tkwiła w nim mała furtka, niepozorna i zarośnięta przez krzaki. Może dlatego jej nie zobaczyłem wcześniej. Była uchylona. Już chciałem przez nią przejść, kiedy usłyszałem:

- Panie! Gdzie pan wszedłeś, tu nie wolno! Panie, jak Boga kocham, tu nie wolno!! Masz pan pozwolenie od dyrekcji? Mała zachichotała na moim ramieniu, ale to nie był dobry moment na kłótnię. Odwróciłem się. W moim kierunku pędził podstarzały ochroniarz w mundurze z przejęciem na twarzy i niedowierzaniem w oczach. Wymachiwał rękami, jakby zaraz miał odlecieć.

- O, to tu nie wolno wchodzić? Myślałem, że można. Przepraszam – zełgałem. Mała zarykiwała się ze śmiechu przy moim uchu, co za jędza – pomyślałem.

- Panie, tu nie można, tu przedsiębiorstwo, tego, państwowe. Tu zakład państwowy. Tu teren szpitala i trzeba poświadczenie i pozwolenie. Pieczątkę trzeba od dyrekcji!

- Oj, przepraszam, raz jeszcze. Nie wiedziałem. Ale było otwarte i…

- Ja panu mówię, że nie wolno, bo to państwowe i ja tu pilnuję!

- Dobrze, będzie pieczątka i wszystko w ogóle. Dobrze, że mi pan powiedział, bo to wie pan, czasem człowiek tak idzie i myśli, że można, a tu akurat nie można! Takie to życie dziwne. Prawda? Stary zsunął czapkę ochroniarza na jeden bok i się podrapał po głowie.

- Ano prawdę pan mówisz. Ale to państwowe…

- Tak, zrozumiałem. Już mnie tu nie ma, będzie pieczątka. Państwowa. Po czym ruszyłem przed siebie, a stara furtka przepuściła mnie do innego świata, za mur.  Kiedy odwróciłem się, ochroniarz stał jeszcze i patrzył za mną, więc rzuciłem przez ramię: Wesołych Świąt!, a mała śmiała się tak bardzo, że dostała czkawki. I dobrze jej tak! Na plecach czułem ciężar aparatu i opowieści na nietrwałej karcie pamięci...