Do dna...

- Mała, co ci jest? No, Mała, powiedz coś...

 Cisza.

Patrzy na mnie tylko tymi swoimi oczami koloru nieba. Wyciągam rękę i przygładzam jej włosy znów potargane i mokre od gorączki.

- Mała, jak ci pomóc? Mam wody święconej przynieść, modlić się, przesypywać ziarenka różańca? Mała, ja nie wiem, jak się leczy duszę, pomóż mi.

 Cisza.

 Znów ta cisza, która mnie przeraża, i ten jej wzrok nieprzytomny i wpatrzony we mnie, jak w ostatnią deskę ratunku. Boże, zlituj się, co ja mam zrobić? Machinalnie wilżę jej usta szmatką, bo widzę, że usta ma spierzchnięte. Może gdyby zasnęła, może gdyby zamknęła oczy, to byłoby łatwiejsze, a tak? Nie wiem, co mam z sobą zrobić, więc siedzę przy niej, choć chętnie bym uciekł. Ale nie mogę, bo nie mogę jej zostawić. Nie chcę. Już nie.

Nie teraz, kiedy leży i nie wiem, co jej jest. A nawet gdybym wiedział i leżałaby zdrowa, czy byłbym w stanie powiedzieć jej, że idę? Że nie przyjdę, nie wrócę. Że znikam? Dotykam jej małej dłoni. Innej od dłoni dziecka, ale wciąż małej i szczupłej. Nie myślałem, że ma takie dłonie. Nie myślałem, że będę tak siedział i patrzył na nią. Na duszę. Na moją własną duszę. Boże, toż to paranoja – wydrzeć ją z siebie po to, by nie przeszkadzała, a potem rozmawiać z nią. Kiedy to się stało? Ona nie wie, nie pamięta. Ja pamiętam, ale kłamię, że nie wiem. Nie powiem jej tego. Nie powinienem. Nigdy. A Pani Drugiej Strony okrutnie ze mnie zakpiła kładąc mi na dłoni moją własną duszę, która teraz leży w gorączce i nie wiem, co będzie dalej. Może odejdzie? Może ja odejdę wraz z nią? A może po prostu będę jak pałuba – wydrążony pień? Golem ze zwitkiem słów wsadzonym w głowę? Z okrągłym zagłębieniem w kształcie misy w okolicy serca? Nie, nie boję się. Boję się o nią. Tak, najtrudniej powiedzieć to, co się czuje. A potem wcale nie jest łatwiej. Skąd wiem? Wiem. I wiem jak to jest, kiedy przyjdzie się zmagać z uczuciem, którego nikt nie potrzebuje, które niesie wstyd, śmieszność i niespełnienie. A potem z żałością tak wielką, że wypełnia po brzegi nie zostawiając miejsca na nic więcej. Nic, absolutnie nic.  Chyba, że człowiek budzi się pewnego dnia czując, że ktoś mu się przygląda i tym ktosiem jest jego własna dusza. Rogata, niespokojna, gadatliwa i egocentryczna. A jednak moja. A jednak skazana na mnie i ja skazany na nią. Na jej śmiech, na jej docinki, na jej paplanie. Na jej poważne myśli, które zawsze wygłasza tak nieoczekiwanie, że wydaje mi się, jakby… Nie, nie mogę tak…

- Ej, Mała, proszę, zrób coś, daj znać. Nie wiem, co robić.

- Chorutka jestem.  Przejdzie mi. Tylko siedź przy mnie. Nie idź sobie.

- Nie idę. Jestem.

- To dobrze. Będę spała.

- Opowiedzieć ci bajkę, albo coś?

- Nie, po prostu bądź. I trzymaj mnie za rękę.

Mała zamknęła oczy i westchnęła, a ja siedziałem patrząc, jak deszczowe popołudnie zmienia się w deszczową noc. Werble deszczu wygrywały swoje marsze, a ja siedziałem w kręgu świecy, który wcale nie musiał bronić od demonów. Bo kiedy samotność wypije się do dna, to nie zostaje nic innego, tylko odłożyć kubek i zapatrzyć się w noc. Zanurzyć dłonie w czerni wierząc, że nie została ani jedna kropla na dnie  i że teraz będzie inaczej…

 Regina Price - We Come Together