Dziwny jest...

Dziwny jest, kiedy tak czyta książkę. Od czasu do czasu odrywa od niej oczy i widzę wtedy, że jest daleko, albo w innym świecie. Jest, a nie ma go zupełnie. I można do niego krzyczeć, a on jest jak pień. Pytałam czemu tak, ale nie odpowiedział, tylko się uśmiechnął tym swoim uśmiechem, który uśmiechem nie jest. Dziwny jest, bo potrafi tak pięknie mówić, a potem milknie na całe godziny. Ja wiem, wszystko dzieje się w nim, w środku. Ale ja jestem ciekawa. Dawniej wiedziałam, a teraz mogę tylko zapytać, albo zajrzeć w jego szare oczy. Ale pilnuje się drań i ucieka wzrokiem. Dziwny jest, bo jest w nim i twardość kamienia i miękkość płomienia albo wody. Kiedy mówi to swoje „nie”, to wiem, ze nie i nie mam co próbować. A lubi mówić swoje „nie” często. Tak samo, jak lubi słowa z przeczeniem – niedokonanie, nieskończenie, nienazwanie, nieoznaczenie. W ogóle lubi dziwne słowa, jak on sam. Jakby je zbierał gdzieś specjalnie po to, żeby nie wiedzieć, co mówi. To pewnie jedno z jego dziwactw, jak czytanie wierszy czy zapalanie świeczki. I nawet porządnie nie mogę się z nim pokłócić, bo zawsze odpowie tak, że z żadnej strony nie mogę nic dodać. Tak jak ostatnio, kiedy nasmarował coś po swojemu w Internecie

- Jesteś niepoważny, starty chłop i włosy ci siwieją, a takie głupoty robisz.

- To nie włosy mi siwieją, to jest pył z gwiazd, nie znasz się Mała.

- Bądź poważny! Mówię do ciebie!

- Jestem poważny. Dawniej wędrowałem przez Drogę Mleczną i zapalałem gwiazdy. To wszystko od tego. Widzisz, zostało mi w oczach i na włosach. A dłonie do teraz mam kanciaste.

No i co ja mam z nim zrobić? Dziwny jest. Opowiada coś, a potem milknie i zapada się w sobie. Ja wiem, czemu tak. Ale powinno mu już dawno przejść. A jakoś nie chce. A i on chyba machnął na to wszystko ręką. Chociaż widziałam, jak oglądał zdjęcie, które szybko schował, kiedy wyczuł, że mu się przyglądam. No dziwny jest, no… Nawet, jak zapytałam go ostatnio o marzenia, to odpowiedział, że marzenia nie lubią słońca i nie będzie o nich mówił. Nie ufa, wiem. Mnie tak, bo oswoił się już z tym, że jestem. Ale ludziom zupełnie nie ufa i po kawałku odchodzi. Najpierw troszkę, potem jeszcze kawałek, a potem zbywa machnięciem ręki. A przecież trzeba siąść, porozmawiać, a nie tak po cichu, jak wilk. Druga sprawa, że ma czasami rację. Ale z ludźmi tak nie można. Ludzie chcą kontaktu – interakcji, jak on sam mówi. A pewnie, że pytałam, dlaczego tak. Odpowiedział – zostaw Mała. No to zostawiłam. Dziwny jest po prostu i nic z tym nie zrobię. Nie otworzę go na siłę. A choćby teraz: przyszliśmy tu, gdzie lawenda. Więc zamiast się cieszyć, powąchać i pójść sobie dalej, on siada na ziemi i patrzy na nią, jakby zamieniła się (w imię Ojca i Syna…) w gołą babę. Tego to ja już zupełnie nie rozumiem. Roślina, jak roślina. Fioletowa i pachnie szafą. Cóż on chce od tej lawendy? Nie, nie zapytam, bo i tak nie odpowie. A jak odpowie, to po swojemu jakąś historią, albo nie dokończy uważając, że  końcówka jest mało istotna. Ładna ta lawenda, nie powiem. Ale żeby taki kawał iść tylko po to, żeby zobaczyć tych kilka krzaczków? Dziwny jest. Ale jestem z nim, bo jest mój. Tak, wiem, jestem jego duszą, jego częścią, więc nie mam wyjścia. Nie, nieprawda. Mam. Sam kilka razy brał mnie w dłonie, by rzucić mnie w powietrze. Żebym poleciała do nieba, które tak oboje lubimy. Ale ja nie chcę. Bo gdyby chciał żebym odeszła, to nie siedziałby przy mnie, kiedy chorutka byłam. Nie musiał, ale siedział. Drań jeden, zna wartość uczuć. Może dlatego jest sam? Żeby nikogo nie zranić? A może, żeby nikt nie ranił? Jeszcze tego nie wiem. Na razie to będę cała pachnieć lawendą.  I on będzie pachniał. I sny mu będą pachniały, kiedy w końcu pójdzie spać. A może przyśni mu się klif, na którym stoi i patrzy w dal, aż po kres, a wiatr targa mu włosy? Chciałabym. Ale poza tym dziwny jest…

Marillion - Lavender