Kołysanie-rozsiewanie...

          Dzieliło nas przecież prawie wszystko. Jedynie oddech mieliśmy wspólny, tak jak i spojrzenia, kiedy cisza zapadała między nami. I jak mówił irlandzki poeta „dokonał się wybór, który nie był sztuką”.  I jest teraz kołysanie na tym skrawku ziemi porośniętej trawą i graniem świerszczy, a słońce liże moją pamięć. I czuć już żyłki chłodu, które rozlewają się strumykami w powietrzu, kiedy cień lasu kładzie się na łąkę i na mnie w moim kołysaniu. I tak sobie myślę, że jest to potrzebne, bo przecież w człowieku zawsze będzie dziecko, choćby garnitur wkładał albo suknię wieczorową. Bredzę. Ale jest i w tym mądrość, albo i choć cień uśmiechu, który lepszy jest od pustego spojrzenia. A przecież kim jestem, by słuchali mnie wszyscy? Zawsze znajdą się lepsi z namiętnym słowem, albo i głosem, który podniosą obiecując nową  filozofię, religię albo i politykę – nie daj Boże. Więc i milczę w kołysaniu patrząc, jak świat tonie. W słońcu i cieniu. Tak to się przecież zaczęło i trwa, choć kurtyna opadła, a najwytrwalsi z klakierów odebrali swą gażę idąc przez ciemne ulice. Mówię o zdjęciach i innych sprawach, których tłumaczyć nie mam zamiaru, bo przecież są granice przyzwoitości, jak i granice rozstania. Zgoda, mógłbym prościej, ale nie o to przecież idzie, by serce kroić cięciem podłużnym, ani też karmić kogoś łyżeczką pamięci. Każdy ma własną salę operacyjną i sam preparuje własną czaszkę, a kto by chciał za nas to robić, niech go nazwą katem. Bo choć dawniej był to zawód szanowany, dziś nie doczekał się wdzięcznej pamięci. Bo pamięć, nie jest cechą tłumu, która wprost jest proporcjonalna do jego wielkości i zapału w klaskaniu. Cóż mogę na to? Nic. I tak jest dobrze. Każdemu niech będzie pamięć taka, na jaką zasłużył w pilnej tęsknocie i czekaniu. Każdemu niech będzie jasność i kołysanie. Każdemu niech będzie delikatność tańcząca na promieniu. Patetycznie zabrzmiało, mój Boże, ale uchronić się przed tym nie sposób. Bo ludzie są jak słowa, które wypowiadają i niech rzuci kamieniem ten, kto nie był choć raz śmiesznym w swojej wielkości i małym w swojej próżności. Albo i szczęśliwy w swoim nieistnieniu. Dawniej doktorzy zalecali pijawki i posty, a co oryginalniejsi samotność i wstrzemięźliwość. Historia pokazała, że mylili się haniebnie. Niedosyt jest przecież naszą immanentną cechą. Niedosyt określa byt, jakby powiedział kuglarz-filozof. I w tym wszystkim trudno się odnaleźć, bo choć siedzimy na łące, która nas kołysze, to w śnie maczamy palce. A trawa jest miękka i promień liże pamięć. I dmuchawiec rozsiewa się w kołysaniu, na wieki wieków amen…