Pod powieką...

Zamykam oczy. A potem tylko ocean czerwieni i czerń, kiedy chmura zasłoni słońce. To dobrze czasami nie widzieć, by sny były miękkie, gdy wieczór przeminie w noc. A potem otwieram niechętną powiekę i wpływa światło we mnie, a róże pachną i pachną. I wiesz, czytałem ostatnio listy hrabiego D’Aveniac do hrabiny  De Rampidoux. Pośród mdłych formułek i nudnych opisów dnia, znalazły się słowa zasuszone. Pośród narzekań na służbę i rozliczeń finansowych, lśnią okruchy tego, co ważne było w jego życiu. „Madame, boję się, że moje listy trafią w niepowołane ręce. Bo choć wiem, że Twój małżonek, to licho, nicpoń i karciarz i żadnej dziewce nie przepuści, a szukać go można albo w gospodzie, albo na sianie w chłopskiej zagrodzie, to jednak mieni się on klejnotem swojego nazwiska i despektem srogim byłoby, byś tłumaczyć się musiała przed gawiedzią jaką z moich słów pisanych z tak daleka. Mogę powiedzieć to tylko Tobie, co lśnisz na niebie mojego życia, jak słońce, żeś odmieniła mnie zupełnie. Bo chociem porzucił uciechy życia stając się, jako ten pustelnik, to wyczekuję znaku od Ciebie trwając w postanowieniu niezmiennym. Daleko mi do pióra, alem zakupił pism wszelakich i książek, by wydać ci się lepszym i gładszym. Ordynuję też sobie kąpiele, bo choć one niezdrowe dla ciała, to sprowadzają spokój i trzeźwe myśli.” Do listu dołączony był płatek róży, który hrabia zerwał spacerując po swoim parku. Mąż hrabiny De Rampidoux zmarł wkrótce wybierając śmierć, jako honorowe wyjście po przegranej w karty, zaś hrabina zwróciła się w stronę „słodkiego” D’ Aveniac, by oddać mu swą rękę i ciało z radością. Była mała i pulchna, a krzywe nogi maskowała suknią, zaś jej nowy mąż mimo usilnych starań malarza, nie mógłby być uznanym za przystojnego. Przeżyli z sobą lat trzydzieści, a kiedy hrabia zmarł, jego żona podążyła za nim zamykając się w pokoju i odmawiając jadła i napoju, ale za to modląc się. Liczne progenitura uznała, że choć matka oszalała, powinni wybudować grób rodzinny i wstydliwy fakt zakopać pod krzakiem róży, który oplatałby rodzinne mauzoleum. A róże pachną, kiedy zamykam oczy. Tak, to może śmieszne, ale kiedy zamykam oczy ich zapach staje się wyraźniejszy. Esencjonalny jak olejek, który pod koniec dziewiętnastego wieku stał na wielu toaletkach kobiet. Flakon z wodą różaną i gruszka, którą rozpylano mgiełkę, by młody człowiek zachwycać się mógł kobietą według zasady, że nawet jeśli nic mądrego nie powie, to będzie przynajmniej pachnieć. Och, uwielbiam te stare zdjęcia z lat dwudziestych ubiegłego wieku, gdzie młode kobiety w wyszukanych pozach i misternie ułożonych włosach; dłonią nieco pulchną (choć to było wskazane i uznawane za kanon piękna), sięgają do róż stojących na stole. I kobiet już nie ma i ich zapachu, a róże zetlały w starych książkach służąc za zakładki. Minęli ci, którzy zapuszczali wąsy i brody, by wydać się bardziej męskimi i godnymi poszanowania, rozsypały się w proch słowa modnych modlitw spisywanych na marginesach damskich notesików. Został kamień cierpliwy jak wówczas, gdy ręka rzeźbiarza ryła w nim litery. Prostą sentencję o życiu i śmierci zamkniętą w datach. Otwieram oczy i świat wraca do swoich kształtów. Nie ma w nim nic romantycznego i porywającego. Nie ma omdlewających dziewic przed lustrem i książek z rysunkami Dorego. Są róże, które pną się cierpliwie i jest kamień. A między tym wszystkim światło, które mnie wypełnia w niedzielne, upalne popołudnie. Zamykam oczy i otwieram. Czekam….