Jeszcze raz...

            Świt wylewał się ciężko. Nie chlustał z wiadra horyzontu wrzątkiem słońca, a skradał się kroplą żywicy przez las i mgły. Dniało. Pewnie nużą Cię moje świty, ale lubię ich światło. Zwłaszcza tu, w tym miejscu. Każdy ma swoje miejsca, ja również. Trochę bliżej, trochę dalej. A to jest naprawdę daleko. Wiesz, żeby tu być, muszę jechać przez uśpione jeszcze przedmieścia. Jadę i chłonę tę chwilę wiedząc, że nikogo nie spotkam, a gwiazdy będą porozumiewawczo mrugać do mnie. Czasem zaplączą mi się we włosy, czasem wpadną w oczy. Ale to nie przeszkadza. Łzy przecież nie przeszkadzają. Są słone i schną w pędzie. A kiedy wjeżdżam do lasu, to pamięć o nich mija, bo droga jest kamienista. I pachnie, wiesz? Wszystko pachnie. Deszczem, kurzem, sośniną i mokrą trawą. I cień pachnie jeszcze nocą, a gwiazdy bledną. Spieszę się łowiąc między koronami drzew fragmenty nieba, bo muszę zdążyć przed świtem. Czemu? Wiesz przecież, że jestem przesądny. Wiesz przecież, że lubię kołysać w źrenicach słońce. Wiesz dobrze, że lubię jego kolor, kiedy rodzi się do biegu. I wiesz dobrze, że lubię świat wtedy. Cichy. Bo i ja cichnę. Myśli maleją, stają się szeptem. A ja lubię szept. Szept szeptu. Wtedy można rzucić w niebo albo modlitwę, albo przekleństwo. Albo siąść pod drzewem i tylko patrzyć na rodzący się dzień i na mgły, które kłębią się, kiedy łąka oddycha. Mówisz, że to już było? Było, ale kto powiedział, że życie zaczyna się od nowa? Przecież to kłamstwo. Ono trwa, a w żyłach krąży pamięć wszystkich wschodów, zachodów i każdy dotyk odkłada się w pamięci skóry. Dlatego czasem tu przyjeżdżam. Nie za często, by nie przywyknąć, by nie ściskało w dołku, by krtań się mocno nie zaciskała. I sycę się tymi chwilami i układam świat w sobie. A może to świat układa się ze mną? A może w dotyku pnia samotnego drzewa odnajduję radość, a w mokrych butach sens? Bo nie chcę tylko oddychać i mieć w telefonie tysiąc zdjęć z krańca świata. Chcę mieć te, które są dla mnie ważne. Które pozwoliły mi inaczej spojrzeć na świat, na siebie. Na to, co boli, co daje uśmiech. Czy to będzie cień wędrujący po drodze, czy gwiazda, czy blask, czy kropla rosy. Obojętne. Po to, by dać innym nie zazdrość, a radość. Myśl, nie pustkę. Bo nie chcę być pustką, która woła o wypełnienie. Czy taka jest definicja człowieczeństwa? Nie wiem. Może jedna z wielu. Ale wiesz, to nie jest teraz ważne. Nic nie jest ważne prócz zapachu łąki, lasu i mgły. Prócz słońca, które prześwieca przez korony drzew. Prócz ciszy, by mogły urodzić się słowa…