W szum...

          Napęczniała od wody skóra oddaje ciepło. Paruje. Tak właśnie chciałem - przyjść z wiatru i zimna do pokoju, zrzucić plecak i wziąć prysznic. Długi, gorący prysznic. A potem stanąć w oknie i słuchać, jak morze rozbija się o brzeg szumiąc z daleka. Już ciemno, ale mimo to, widzę zarys ciemniejszej kreski morza i jaśniejsze kreski fal, które płyną ku brzegowi. Nie, nie puszczam muzyki. Nie chcę. Chcę tak stać i słuchać jego szumu. Ach, to moje nienasycenie. Miałem przecież szum w mojej wędrówce. Miałem go pijąc kawę.

Ale tak jest dobrze, bo tak chciałem. Brakuje tylko papierosa, który kreśliłby półokręgi w mroku. Ale nie będzie, jak wielu innych rzeczy, których sam sobie zakazałem. Dziwne to, prawda; że stoję w mroku parując i słuchając głosu morza i szepcząc do ciebie poprzez mrok. Może łatwiej mi przychodzi, bo jest ciemno? Albo ciebie nie ma obok? A może używam słów bojących się światła dnia? Światłoczułych, podatnych na prześwietlenie. Czułość, tęsknota, żal, Boże, jak to brzmi w tym pustym pokoju hotelowym, gdzie zapaliłem świeczkę, by nie czuć się sam. Przykładam dłoń do szyby – zimna. I zachodzi mgłą od dotyku. Mógłbym szybko coś napisać, albo bodaj narysować szybko serce. Ale nie, nie tym razem, bo potrzebna mi ta chwila przed odlotem i zostawienie tego wszystkiego gdzieś, na którymś kilometrze daleko za sobą. Dawno to rozwiał wiatr, rozmyły fale. Nie ma. Jest tylko tętniące ciepło skóry po prysznicu i zmęczenie. Rozmowa? O czym moglibyśmy rozmawiać, kiedy mrok ogarnia pokój? Chcesz wyciągnąć wszystkie te rzeczy, które dawno przestały mieć znaczenie? Słowa i czyny, które się przeterminowały? A jednak na noc przed odjazdem rozmawiam z Tobą, szepcę do Ciebie. Zupełnie jakbym był winny tych słów i tego szeptu. A może dlatego, że zawsze tak robię? Jutro przecież będzie pośpiech i werble odjazdu. Walizka i plecak i sto myśli. I pojawi się żal, bo przecież wrosłem, jak co roku, w to miejsce. Zawsze wrastam i zawsze trudno mi wyjechać. Zawsze zabieram ze sobą żal, który powoli mija, by stać się wspomnieniem. Dlatego stoję z nagą i parującą skórą przy szybie i słucham szumu morza, jakbym go chciał zabrać ze sobą. W sobie. Więc jeszcze niech ta noc. Więc jeszcze niech ten szept dla ciebie i siebie, jak piosenka nad ulotnością czasu i pamięci. A może, by upewnić się, że jestem? Że nie zgubiłem się gdzieś w swojej wędrówce? Nie, nie zgubiłem. Jestem. Jeszcze jestem tu w ciemności i szumie morza. O krok przecież. Bez masek i tylko z szeptem. Prawdziwy. Pozwól mi być prawdziwy teraz, w tej chwili. Jutro będzie inaczej. Będą słowa, uśmiech, pożegnanie. Stukot pociągu i krajobraz uciekający za oknem. Będą głosy ludzkie, będą informacje i zdania wypowiadane w pośpiechu. A teraz? A teraz jestem. Jest szum morza i mój szept, który rozbija się o szybę. I jest pokój hotelowy i są zdjęcia gdzieś na kartach pamięci – nieruchome obrazki zastygłego czasu. Jeszcze się nic nie skończyło, jeszcze się nic nie zaczęło. I wędrówka jest jeszcze we mnie…