Czas wybrany...

            Popatrz, dłonią nakrywam czas. Ale czas przecieka mi przez palce, jak woda. Był jeszcze przed chwilą, czułem jego kotłowanie, jego dotykanie wnętrza dłoni, ale już uwolnił się i ręka zamiast go nakrywać, tonie w nim, tonie. Ja też tonę w zielone zanurzony, w te pierwociny, co wyskoczyły z ziemi, bo poczuły zakodowany w sobie czas. Patrzę, jak chciwie piją wodę. Jak konie po długim biegu. A czas w nie już wrósł, jak we wszystko, z czym się zetknie. Mówisz, że igram z czasem, ale to nieprawda. Tak samo czuję, jak ta zielona pierwocina to, co się dzieje. Wypuszczę zielone liście i zapuszczę korzenie, będę pił wodę i wiatr będzie mną targał. Ktoś wyryje na mnie serce nożem i będę krwawił złotą krwią. A potem zasnę schodząc coraz niżej w głąb do korzeni, otaczając się twardą korą, by zbudzić się powoli, kiedy przyjdzie czas. Człowiek-drzewo. I jak drzewo posłuszny wiecznemu nakazowi czasu. Nie śmiej się, przecież to prawda. Co mówisz, miłość? Tak, czasami rozbieram swoją powłokę, swoją twardą skórę i wtedy pachnę wierzbą. Trzeba wtedy uważać, bo nerwy mam na wierzchu i czuję każde spojrzenie i każdy dotyk. Tak, masz racje, bzdurzę. Ale zawsze tak wychodzi, kiedy chcę ci coś opowiedzieć. Mieszają się światy, mieszają się byty, miesza się czas. Może powinienem już przestać mówić i w końcu zamilknąć, jak dobrze spreparowane ciało? A ty będziesz sobie spokojnie marzyć o swoich wyspach szczęśliwych, gdzie ludzie wysyłają sobie ciągle wiadomości albo gołębiami, które oswoili, albo w łódkach z kory wydrążone cierpliwie słowa.

            Popatrz, znów nakrywam ręką czas. Bawi mnie to, kiedy przecieka przez palce, a dłoń tonie w nim, a potem we mnie. Aż przyjdzie mój czas, kiedy czas nakryje swoją dłonią mnie. Myślisz, ze się wywinę? Że skoczę nagłym ruchem gdzieś w bok? A może będę tylko stał czekając. A umiem czekać, wiesz o tym, prawda? Tak czekałem na pierwsze liście, na pierwsze zielone wołanie i ono się stało. Patrzę teraz na nie, a słońce prześwietla ich wnętrze, a cieleń świeci. Brakowało mi tego zielonego światła. Brakowało mi tego wszystkiego, że teraz każdy byle badyl będzie zachwycał. Może ja też rozpruję korę, która mnie otacza i pachnąc wierzbą ruszę przed siebie, zanim czas zagarnie mnie całego? Zanim nakryje mnie dłonią? Co o tym sądzisz, warto? A może jeszcze za wcześnie? Patrz, jak słońce świeci. Prosty promień świeżego słońca odbija się od kropli. Piękne to. I piękny ten cień, który kładzie mi się na dłoniach, kiedy opieram się o ziemię. Jeszcze trochę i światło będzie świeciło witrażami, a słoneczne cętki rozpalą nam oczy. Przyjdzie ten czas, kiedy ścieżką będziemy szli wierząc, że czas na chwilę o nas zapomniał. I nikt nie zapyta, gdzie ta droga prowadzi…