Nitka...

              Wszystko byłoby dobrze, gdyby to było wcześnie rano. Ale nie jest. Choć wiem, że niektórzy budzą się dopiero i kiedy idę przez łąkę, to czuję ranny chłód, to jest już dla mnie późno. To nie jest to światło. To nie jest ta chwila zawieszona między. To nie jest początek. A ja lubię patrzyć na początek, jak się staje. Ale horyzont od wschodu nie wróżył światła, więc poszedłem wtedy, kiedy mogłem. Stałem w oknie i patrzyłem tylko, jak wał chmur z sinego staje się różowy, a potem pomarańczowy, by błysnąć żółcią i bielą. Więc widzisz, jestem tu, gdzie jestem i przemykam się zielononiebieskim cieniem z jasnymi plamami słońca. Pytasz, po co wyszedłem? Nie wiem. Może po to, by się pożegnać, albo uspokoić się przed drogą. Widzisz, miał być pociąg, ale wybrałem samochód. Chciałem poczuć tę drogę samym sobą. Choć żal mi stukotu kół i sennej jazdy, to zwyciężyła chęć wewnętrznego czucia, że spełnia się moja własna droga. I tak, jak w życiu, obawiam się jej i pragnę. Dlatego musiałem iść przed siebie, by dotknąć wzrokiem krajobrazu, zanim poczuję ten, gdzie otoczy mnie szum, wiatr i przestrzeń. Gdzie jest się inaczej, gdzie myśli się inaczej. Bo czasem potrzebna jest zmiana, choć  towarzyszą jej obawy, strach i Bóg wie co. Patrzę więc w oczy ważki, a ona uśmiecha się, jakby już wiedziała, co mnie czeka. Nie wiem tylko, czy dobre, czy złe. A może jakiekolwiek, ale gdzie indziej. W miejscu, które wybrałem i które mnie wybrało, bo woła mnie do siebie. I jestem tu i tam – rozdwojony. Idę ścieżką zanurzoną w szum liści i stoję na pomoście wdychając powietrze przesycone solą. Idę przez słoneczne plamy, przeskakując od cienia, do cienia i jestem tam – ubrudzony światłem wschodów i zachodów. Ale najpierw będzie nitka drogi, która będzie wić się i ginąć za horyzontem. Będzie krajobraz, który ucieknie we wstecznym lusterku. I będą pytania, których nie wymówię głośno. Tak chyba ma być, wiesz? Po to właśnie, by ucieszyć tę, którą nosimy za skórą i ugłaskać ją zanim skinie na nas, albo palcem pogrozi…