Ostatni dzień - okno...

             Okno było otwarte, bym mógł oddychać nocą. I choć pukano się w czoło, kiedy odwracałem się plecami, to nie zamykałem jego skrzydeł, nawet jeśli wiało chłodem od północy. Co to zresztą za spanie, kiedy budzę się w niepokoju, który pełny jest obrazów zmieszanych w tyglu głowy. Czasami oddychając szybko, jak po biegu, czasami uśmiechając się, jakby dotykano mi ust słodką i wezbraną białą piersią. Siadałem wtedy na łóżku i patrzyłem na świeczkę, którą paliłem, by stało się zadość tradycji. Podpierałem głowę dłońmi, albo tarłem oczy, by odgonić obrazy, które wirowały niepokojem. Dopiero nad ranem, kiedy błękitniało, dmuchnięciem gasiłem świeczkę i w zapachu roztopionego wosku żegnałem się, by wypić wodę, bo nigdy nie wiadomo jak droga będzie daleka. Pytasz czy wiało? Tak, wiało. A dni, kiedy morze stało ciche i spokojne niepokoiły bezruchem, bo ruch jest wszystkim, a bezruch niczym. Teraz też zaczyna wiać. Kiedy szedłem uśpionymi ulicami poczułem na twarzy ruch powietrza i uśmiechnąłem się. Tak bardzo przypomniały mi się jego podmuchy, kiedy szedłem brzegiem morza naprzeciw wschodowi, czyli ku jasności. Patetycznie brzmi, nie sądzisz? A może krańcowo, nie wiem. Eschatologicznie, jakbym powiedział do tych, którzy chcą poznawać obce słowa, nie gardząc ich kształtem ani brzmieniem.  Dlaczego morze? Nie wiem. Dawniej tylko góry i zmęczenie ciała, jakie może dać wędrówka i widok ponad ludzkimi głowami. Ale zrobiło się tłoczno, a góry lubią samotność. Nie ucieka się po to, by dokładać w sobie niepokoju. Ucieka się, by uspokoić ciszą to, co wre pod skórą. To, co uspokaja się milczeniem i zakazami. A nie ma chyba zakazów większych niż te, które człowiek sam sobie nakłada. Wszystko jest tylko fasadą przecież. Albo teatrem z mniej, lub bardziej zdolnymi aktorami. Dlatego wybrałem morze, choć zimą jest głębsze i pełniejsze moje milczenie przy nim. Mój spokój kiedy idę, by iść. Dlatego zawsze boję się ostatniego dnia i ostatniej nocy bo wiem, że będzie mi żal. Nie, nie tego, co się miało wydarzyć, ale tego, że zmieni się widok z okna. Człowiek budzi się z koszmaru i patrzy: ściana i sufit, okno. Za oknem drzewo, dom, albo ogród. Morze, góra, las, obojętnie co. Zna ten krajobraz, i widok w nim mieszka, płynie, staje się oczywisty. Własny. I choćby budził się z krzykiem, podchodzi do okna i chciwie łapie powietrze, a potem uśmiecha się i mówi „Sen mara…” Pije łapczywie wodę i kładzie się spać w bezpiecznym kokonie kołdry i tego, co za oknem. Że tłumy nad morzem? Tak, ale zawsze będzie ten czas, kiedy plaża robi się pusta. Cisza. Wiesz, jakie to piękne, kiedy siada się na wydmie i patrzy na morze, a wzrok odruchowo nie podąża za postacią ludzką? Kiedy idzie się i wiadomo, że ślady które stawiam są pierwszymi na piasku? A wszystkie zamki zbudowane przez dzieci wczoraj zabrało morze. Wiesz, jakie to piękne obserwować grzywy fal, które barwią się kolorem słońca, a wiatr kołysze trawą na wydmach? Tak, masz rację, jestem samotnikiem, który patrzy z zazdrością na tłumy i gwar. Bo sam boi się wmieszać w gwar i ciżbę. Czasami trzeba, choć tym bardziej cenię te chwile, kiedy szum rozbija się o brzeg, a wiatr gładzi włosy i skórę. Może dlatego nie idę, by obserwować zachód. Patrzę z okna na ludzi. Patrzę na kolory, na ruch wody po horyzont. Po to, by zapamiętać i wywołać, kiedy zamieszka we mnie niepokój.  A kiedy przeglądam zdjęcia podzielone przez algorytmy programu na dni to wiem, że ten był ostatni. I oglądam go jak film Z głupawym zakończeniem na otwartym oknie. Bez napisów końcowych. Może nawet tak lepiej, prawda? Walizka już spakowana, a ja stoję w oknie i patrzę na ten spektakl, jak każdy z tych, którzy przyszli na plażę czy pomost. Milczę, oni nie milczą. Płaczę, oni się śmieją. Słońce zapada w wodę. Jak zawsze. Siadam na łóżku i zapalam świeczkę. Ostatni raz, by blask ognia pomógł trafić do domu. Komu? Nie wiem. Albo nie chcę przyznać, że wiem. Niebo z błękitnego robi się złote i pomarańczowe. Pościel jest zimna i pachnie snem, więc kładę się i patrzę w okno, gdzie niebo i morze grają na barwach. Może i tandetnie, ale mnie się podoba…