Czy dusza ma cycki?..

 

          Szliśmy tędy i owędy, czyli przed siebie. Taki jest właśnie porządek świata, by iść ciągle w przód.  Nawet, jeśli się wraca, to przecież ciągle idzie się w przód mimo tego, że po własnych śladach. Kilometry mijały, a ja wciąż nie miałem dość szumu morza i pękniętego szarością nieba. Mała zadawała swoje głupie pytania licząc na to, że w końcu na któreś poważnie odpowiem.

- Dlaczego zbierasz kamienie?

- Było tak, że nie zbierałem kamieni. Siedziałem tylko nad brzegiem morza , a myślami byłem gdzie indziej. Wiesz, nawet płakałem, choć myślałem, że zapomniałem, jak to się robi. Niedobry czas. I kamieni też nie przywiozłem. A może przywiozłem to, czego nie można zobaczyć? Uwolnienie? Nie, to było później. Później.  

- Wiem, opowiadałeś.

- Nie opowiadałem.

- Może nie opowiadałeś, a wyczytałam to w twoim śnie? Nie pamiętam.

- Ech Mała, idziemy dalej.

I poszliśmy, a prowadziła nas linia brzegu prosto do miasteczka, by wypić kawę i zjeść ciasto pistacjowe. I poszliśmy dalej, bo morze lubi przeniknąć do krwi wzywając do siebie. Ale zawsze przychodzi taki moment, kiedy w wędrówce ogarnia zmęczenie, więc i ja się zmęczyłem. Doszliśmy tu, gdzie jeszcze nigdy nie byłem. Przystań, na brzegu której wylegiwały się jak lewiatany kutry rybackie. Sama przystań, to były budki z rybami przylepione niemal jedna do drugiej. Wszystko zamknięte. Unosił się jednak zapach ryb i oleju, który wżarł się we wszystko. Taki jest los letnich jadłodajni, które straszą swą anachronicznością zimą. Może to przez wspomnienia? Brak ludzi? A może przez coś nieuchwytnego, jak atmosfera? Szliśmy, by zobaczyć, jak wygląda ten twór powstały przy porcie rybackim i zobaczyliśmy kogoś o duszy artysty, który postanowił swoje fascynacje przekuć w czyn, co niekoniecznie powinno się pokazywać światu. „Santa Maria” straszyła. Zwłaszcza teraz przy niebie szarym i nabrzmiałym niepogodą. Kolumb padłby, a Ameryka nie powinna podnieść się po ciężkiej chorobie, w którą by wpadła widząc to cudo. Ale jakby tego było mało…

- Nie patrz!!! Ja malusia jestem, biedusia i nie patrz!! Ojoj, ja na wszystko cię proszę, nie patrz, nie patrz!

- Co się stało Mała, czemu mam nie patrzeć?

- Nie patrz, ja cię proszę. Bo to jest nieobyczajnie wielkie, świństwo świntuchowate i nie wolno ci!

- Mała, nie mów tak, bo skoro nie wolo mi czegoś, to zrobię to na pewno. No więc, co tam zobaczyłaś?

- Nie!!! Ja cię bardzo proszę, bądź sobie jaki chcesz, ale nie patrz i idź sobie!!

- Eeee, Mała, przecież to tylko syrena. I o co tyle wrzasku? Spadłaś na głowę na kamienie jak szliśmy? Tyle krzyku robić o galion?

- Jaki gagalion? To nie jest żaden gagalion!! To są cycki, a ty miałeś nie patrzeć! O ja biedusia i malusia, na pokuszenie go wodzą, a ja nawet nie mogę go ostrzec, bo zawsze do cycków polezie. O ja biedna…

- I nieszczęśliwa, tak??

- Tak, nieszczęśliwa!! Malusia, biedusia i nieszczęśliwa.

- Mała, ale ja jestem dorosły, wiesz? I ja wiem, czym są piersi i jak wyglądają. Nawet te drewniane. Więc nie histeryzuj.  Też masz i nikt o to wielkiego halo nie robi.

- No wiesz?? Podglądałeś mnie? Patrzyłeś! O ja biedna, nieszczęśliwa, na co mi przyszło! A mogłam wybrać innego, to mi się zachciało…

- Zaraz, zaraz Mała, jak to „wybrałam”? To ty sobie mnie wybrałaś?

- A jak myślisz geniuszu? Wybrałam sobie ciebie i już. I żałuję, żałuję!! Z takim świntuchem, co mnie podgląda, buuu… I jeszcze specjalnie dziewczyną zostałam, żeby ci ładniej było, łagodniej.

- Cooo?? A ja myślałem, że mam w sobie wojownika, wilka-samotnika, a okazuje się, że baba. W środku baba. I żyj tu człowieku dalej, żyj. Myślisz, że łatwo?

- Bo ty mnie wcale nie lubisz, widzisz?! Przyznałeś się! I mnie wcale nie chcesz. Acha, opadła maska!! Tylko co ja zrobię, malusia, biedusia taka. Gdzie ja sobie pójdę…

- Na razie chodźmy już stąd, a potem się zobaczy. Wskakuj na ramię i nie chlip mi nad nosem.

Wracaliśmy. Żadne z nas nie mówiło, bo nie było o czym. Milczenie było ciężkie, jak karawan. Minęliśmy miasto i szliśmy brzegiem morza. Było późno i zmęczyłem się. Rzuciłem rękawiczki na kawałek piasku i siadłem. Zapatrzyłem się w fale. Nie chciało mi się wracać. Nie chciało mi się iść. Chciałem tylko oddychać i patrzyć na fale. Znowu ja musiałem zacząć rozmowę, znów ja musiałem tłumaczyć. Zawsze pierwszy ja. To jakieś fatum chyba…

- Widzisz Mała, jestem mężczyzną. Chłopem, facetem. Nie będę inny. Można zmusić się do tego, by być ascetą, ale to podjęcie walki. A ja walczyć nie chcę. Ani z własną naturą, ani z tobą. Zaskoczyłaś mnie. Ale czy to nie jest logiczne, że skoro jesteś, to zobaczę czasami coś? Tym bardziej, że jesteś moją częścią? Duszą? Upierdliwą i głupią, jak stado widelców, ale jednak. Nie chcę zostać bez duszy. I nie chcę się też kłócić.  Zresztą o co? O drewniane cycki, które źle zostały wyrzeźbione? Widziałaś ten rozmiar?

- Ale ty podglądałeś!!

- A ty na mnie nie patrzyłaś? Ile razy rano się ubierałem, a ty stałaś i się gapiłaś oczami, jak pięć złotych? Aa widzisz, teraz się czerwienisz. I nie, nie żałuję, że nie mam duszy wilka-samotnika. Co bym z takim robił? Patyk mu rzucę? Powiem – daj łapę?

- Ale ty tak patrzyłeś, tak bardzo patrzyłeś! A mnie było tak przykro, bo ja….

- Bo co ty? Bo nie jesteś z drewna?

- Nie, tylko o rozmiar chodzi…

- Oj Mała, ty głupie cielątko… Głuptas jest z ciebie, wiesz?

- A z ciebie głupek!

- Może Mała, może masz rację. Ale przecież to nie o wielkość idzie. A teraz chyba musimy iść, co? Zobacz, na niebie się cuda dzieją i pewnie zaraz znów zacznie padać. Słońce zachodzi, a my mamy jeszcze z dobrych osiem kilometrów. Ciemno będzie jak wrócimy. Marzę o prysznicu i czymś do jedzenia.

- Tak, ciemno będzie, ale ty się nie martw. Wiesz, ja jestem malusia, biedusia, ale ty się ze mną nie zgubisz. Ha!

- Tak Mała, właśnie się przestałem martwić...

I poszliśmy przed siebie, a nasze ślady z rana dawno morze porwało w siebie. Nasze ślady za chwilę też morze pożre. Zupełnie tak, jakbyśmy nie istnieli. Ani wcześniej, ani później. Tylko teraz…