Taniec pierwotny...

 

 

Jasmine Thompson - Willow

- Jeśli chcesz iść, to idź. Ja muszę zdjęcia zrobić. Nie marudź mi tylko, że jesteś malusia i biedusia. No, co na mnie patrzysz wielkimi świecidłami? Leć.

Mała przygryzła wargę i popatrzyła na mnie niepewnie. Nieposłuszny lok opadł jej na oko. Nawet nie przypuszczała, co można takim obrazkiem zrobić. A może wiedziała? Nigdy nie jestem pewien. Uśmiechnąłem się zachęcająco.

- Idź, ja muszę.

- Ty zawsze coś musisz. Najlepiej idź ratować świat. Albo uratuj kogoś przy okazji robienia nie swojej roboty.

- Mała, nie marudź, o co się wściekasz?

- O co? On się pyta o co? Ośle jeden, oni tańczą, wiesz? Tańczą!!

- No i co? Ludzie czasem tańczą.

- A ty kołku? Będziesz tak siedział? Miny stroił i zasłaniał się aparatem? Coś mi się zdaje, że tak wiele spraw u ciebie wygląda. Że coś musisz, a nie musisz. I wychodzi na to, że z ciebie tchórz.

- Mała, nie będę przy ludziach wykonywał gwałtownych ruchów, ale właśnie zasłużyłaś na…

- No, na co zasłużyłam? Cha, cha, cha, do rana ci przejdzie i nic mi nie zrobisz, a twoje fochy są śmieszne.

- Przegięłaś moja panno, leć i żebym cię nie widział!

- To jeszcze ci powiem, że oni tańczą, bo w nich jest radość. Wiesz? A w tobie jej nie ma, bo sam sobie na nią nie pozwalasz.

- Zaraz wyjdę z siebie, co cię ugryzło? Widzisz że oni się bawią? Znają się, czasem może nawet lubią, wypili trochę. To i tańczą. I nie próbuj mi powiedzieć, że są jak szamani. Zanurzeni w muzyce i innym świecie. Nie są. Kropka. A ja nie tańczę. Rozumiesz? Nie tańczę!

Odleciała. Westchnąłem sobie. Hałas przytłaczał, zgniatał, ale w jakiś sposób nie sprawiał, że chciałem uciec. Odpoczywałem, bo oczy się męczą szukając kadrów, ręce mdleją od aparatu. Nie powinienem tu być. Nie, nie dlatego, że stary. Nie dlatego, że tu nie pasuję. Bo nie pasowałem, ale  czasami jest się dla innych. Dla ludzi. I co z tego, że ich nie znam? Może znam na tyle, by chcieć ich kiedyś spotkać w życiu. Dla samego spotkania. Dziwne to, myślałem, kiedy siedzą w ławkach, a tu porywa ich siła i młodość. Porywa ich muzyka, są w swojej rzece życia. Kiedyś o tym mówiłem. Powiedziałbym to Małej, ale poleciała. Niech leci. Nie wiem, gdzie może iść taka stara dusza. Może szuka sobie podobnych? Może zauważyła coś, inną starą duszę i będą teraz gadać w swoich niezrozumiałych językach z głębi czasu? A może tym pierwotnym, zapomnianym przez ludzi, a zaszytym głęboko w staromózgowiu? Patrzę na tłum, który skacze. Energia ucieka z niego, jak z dziurawego wiadra, ale oni wiedzą, że znów się zapełni. Śpiewają, tu są zgodni. Wreszcie są zgodni. Nikt w nich nie wbije klina, bo zbyt głęboko tkwi w nich przyjaźń, radość i muzyka. I płyną w tej rzece napędzani radością i swoimi małymi zapomnieniami. Jeszcze nie wiedzą, że to jeden z ostatnich razów, kiedy wspólnie tańczą, kiedy wspólnie śpiewają. Potem ich wspólne sprawy, które uważali za tak ważne, będą blakły. Nie od razu. Powoli staną się przezroczyste, a jeszcze później przy spotkaniu odkryją, że ich czas minął. I nie będzie to miało nic wspólnego z niestałością, miłością, zdradą. Życie ich odgrodzi od siebie, bo to właśnie robi z wszystkimi. Zapatrzyłem się w tłum, który falował. Głębokie basy pełzały przy podłodze, a środkiem płynął śpiew. Górą unosiły się niezrozumiałe dźwięki ale akceptowalne. I wtedy zobaczyłem ją. Szła do mnie. Nie wiedziałem, czy do mnie, ale czułem to. Z daleka podchwyciłem jej wzrok. Nieposłuszny lok opadał i podnosił się. A ona szła. Nie, nie szła. Ją niosło powietrze. Pchało ją. A jednak szła, bo widziałem ruch bioder i nogi, które stawiała krok za krokiem. Widziałem piersi, które unosiły się i opadały. Wreszcie stanęła przede mną.

- Mała, mój Boże, co ty…

- Nie pytaj, chodź.

- Ale jak to? Przecież ciebie nikt nie widzi, więc jak…?

- Widzą, pomyślą że kogoś cicho wprowadziłeś na jeden taniec.

- Mała, ale….

- Chodź szamanie, pora na nasz taniec.

Wyciągnęła rękę. Była ciepła i miękka. Zaplotła palce wokół moich. Nikt nie patrzył. Nikt…