Fumy, albo listopadowe dni.

 

             Siedzę przed monitorem i oblewa mnie niebieskie światło. Obok pali się świeczka. Wiesz już ile to lat? Mógłbym podać ilość dni i godzin, ale wyszłoby śmiesznie. Tak, jestem śmieszny, więc oszczędźmy mi większej jeszcze śmieszności, dobrze? Droga po promieniu nie jest prosta i wymaga odwagi. Tak wierzyłem, że komuś z nas jej starczy. Mnie, by świeczkę zdmuchnąć, lub tobie, by wejść na promień. I nic z tego nie wyszło. Ironia, prawda? A tu klik i sprawdzam pocztę. Setki bzdur, które automatem do reklam udają troskę. A przecież nie ja jestem ważny, tylko to, ile mogę wydać. Nic nie kupię. I na pewno nie od tych, którzy przysyłają reklamy, bo jestem przekorny. To się nie zmieniło. I nie zmienia się to, że w polu „osobiste” trwa cisza. Niepokoi to i uspokaja jednocześnie. Klik, klik i zamykam pocztę, a potem patrzę na ekran. Jakieś dokumenty, jakieś pliki. Foldery z napisem „ważne”. A ja mam wrażenie, że to co ważne, już było. I nie chciałbym, by wróciło. Bo wszystko wskazuje na to, że im później, tym gorzej. Tym mocniej. Tym głębiej. Czuje się, przeżywa, kocha. Nienawidzi też, jeśli jest w człowieku zapętlenie, którego nikt nie potrafi rozplątać. Bo to nie jest prawdą, że jest koniec nitki, za który wystarczy pociągnąć i wszystko się prostuje. Nic się nie prostuje, tylko smętnie zwisa budząc irytację. I zniechęcenie. Dlaczego ja o tym? Bo jestem zmęczony i granice zaczynają się zacierać. Stają się płynne. Mgielne. Wiesz, czasami człowiek każe sobie żyć wyprostowany. Akuratny. W przestrzeni widocznej, w czasie teraźniejszym, dokonanym. A prościej? Żyje na dupościsku, bo inaczej nie potrafi. Nie potrafi zluzować, bo coś go gna do tego, by ktoś mógł w niego wierzyć. By na nim właśnie budować filar. Nazwij, jak chcesz. Myślę, że to ma też coś wspólnego z patrzeniem sobie w oczy, kiedy żyletka tnie zarost pod pachnącą pianką. W każdym razie zmęczenie powoduje mętnienie. Powoduje niezamierzenie i chwilowy bezdech. A myśli skradają się, jak ośmiornica po kamiennym dnie. Wysyła swoje macki, by wyczuły drogę, najmniejszy opór, szczelinę. Przypominają się słowa, które nie mają już niszczycielskiej siły, a po prostu tłuką się w zmęczonym człowieku ziarnkiem grochu. A może to listopad, który przypomina mi kogoś, kto tylko czekał na to, bym osłabł, by stać się kimś ważnym? Bym zrzucił bariery ochronne? Bariery zostały, a nasze drogi skręciły gwałtownie w przeciwnych kierunkach. A listopad? Listopad nie skręci. Może tylko minąć. Zostawić za sobą pustkę na drzewach, zważoną trawę i kwiaty. Obwarzanek mrozu i zgrabiałe ręce, kiedy zdrapuje się szron z szyb. Kolorowe kurtki z krzyczącym logo, pod które zimno i tak się wciśnie. Pamiętasz? Raz utonąłem w listopadzie. Zupełnie straciłem kontrolę i utonąłem. Chciałem utonąć. Chciałem pójść na dno. Opaść wierząc, że to jedyny kierunek, w którym można płynąć. Myliłem się, jak w wielu innych sprawach. Potem musiałem sam wyciągnąć się za włosy, jak zrobił to baron Munchhausen grzęznąc w bagnie. I wiesz, faktycznie było w tym coś fantastycznie niedorzecznego. I o co było tyle zachodu? O pryncypia. To dobra odpowiedź, bo każdy ma własne. Tak, jak każdy ma swój listopad. I swoje zmęczenie. I swoją kurtkę lub płaszcz podszyte chłodem. I każdy ma swoje zamyślenia, kiedy świat tonie w szarościach. I każdy ma swój żar schowany głęboko w pokładach milczenia  na opustoszałych nagle ulicach…