Kroki przez dni...

 

Einaudi: Low Mist Var. 2 (Day 1)

            Szedłem ulicą i był sobotni poranek. Nie taki poranek jak lubię, ale wystarczająco wcześnie, by pierwsi przechodnie ciągnęli do śródmieścia. Nie chciałem tu przychodzić nie dlatego, że nie lubię ale dlatego, że ludzie. Że są. Że mijam ich na ulicy. Póki ranek, to jest ich mniej. Ale powoli ulice napełniają się przechodniami. Słyszę urywki rozmów, jakieś przerwane historie, jakieś opowieści ważne dla nich samych. Albo te wymyślone, by można było przemycić jedną, czy dwie myśli. Albo jest milczenie. Ale niezależnie co jest, to tłum męczy po całym tygodniu przeciskania się. Ktoś, kto nie jest introwertykiem nie zrozumie dlaczego fotel w pustym pokoju jest lepszy od ulicy wypełnionej tłumem. Dlaczego sklep albo galeria handlowa, to nie miejsce spotkania. A przecież wchodzę do nich również, bo potrzebuję. Zawsze śmieszyło mnie to, ze młodzi ludzie są zdziwieni, że robię zakupy. Że spotykają mnie z torbą, w której są pomidory, chleb, masło. Że niosę torbę, w której pyszni się koszula, spodnie, skarpetki i cała reszta, pięknie zwana kiedyś imponderabiliami. Dla nich bez znaczenia, choć patrzyć na mnie muszą. Skoro to robią, więc warto, bym jak dziad proszalny spod kościoła nie wyglądał. Mimo pensji, która jest, jaka jest. Ale co tam – minister wywalił czterdzieści milionów dla niewiadomokogo, więc ma gest. Mam i ja. Przynajmniej raz, na jakiś czas. Ale przyznam, że wychodzę ze sklepów z poczuciem ulgi. Świat nagle znowu jest światem. Nie tym pięknie poukładanym na półkach, nie tym pachnącym i kolorowym. Nie tym z drogerii, nie tym z księgarni, nie tym, w którym ubrania wiszą kusząc na smukłych manekinach i obiecując ten sam widok. Kłamią, jak zwykle kłamią. A może to taka umowa między ludźmi, którzy chcą być okłamywani? Pewnie można by się doszukać tu i kompensacji i rozładowania napięcia i chęci zaimponowania. Ale czy to ważne? Ważne, że wychodzę zmęczony, a na ulicach tłum. A na ulicach hałas. A na ulicach już grają na gitarach, fortepianach, pokrywkach od garnków. Performance – mój Boże…. Dawniej nazwało by się to debilizmem, kiedy człowiek w gumowej masce konia rytmicznie patykiem uderza w to, co znalazł na śmietniku. Uciec, to moja myśl. Uciec i nie wracać do tego wszystkiego. Znaleźć kawałek miejsca dla siebie z trawą i widokiem i być. A tu kolejka do restauracji, gdzie podają obiad, po którym moje wnętrzności postanowiły zrobić rewolucję. A tu zapiekanki, czyli powrót do PRL. A tu wino na szklanki. Wiśniówka na kieliszki, piwo na kufle. A ludzie niespiesznie idą zachwyceni sobotą, spacerem, robieniem czegokolwiek. Albo i nicnierobieniem. Męczy mnie to wszystko. Rozumiesz? Męczy. Dlatego ważne jest, by zrzucić z siebie to wszystko. Zanurzyć się w ciszy. Dobrze, umówmy się, że pozornej, ale jednak ciszy. Innej niż to, w gwarze miasta. To moja ucieczka pod osłoną mgły. Długo czekałem na taką mgłę, wiesz? Nie wiedziałem, że nadejdzie. Ale właśnie na taką czekałem, by opadła na pola i okolice. Żeby weszła głęboko w las i między bloki. By była we mnie. Żeby przykryła wszystko bielą, za która można domyślać się kształtów rzeczy. Drzew, dróg, mostów i samochodów. By ludzie szli w jakiejś nabożnej ciszy, jakby stąpali na palcach po kruchym szkle. Jakby się bali, że ich pochłonie. Dlatego lubię mgłę, a zwłaszcza tę jesienną, na którą czekam.  Jeśli ktoś nie stał w środku pola pośród niczego nie wie, co znaczy być w jesiennej mgle. Droga z samochodami został gdzieś za plecami, a może z boku, hałas nie dochodzi i jest tylko biel rozciągnięta między skrawkiem zieleni, a resztą. Coś majaczy na horyzoncie, czy to są drzewa? Czy to jest las? Czy to jest droga, po której powinienem iść? Czy to samotne drzewa z opadłymi nie wiedzieć kiedy liśćmi? Czy to szkielety przedpotopowych gadów wstałe nagle z głębin ziemi, by wziąć odwet za millenia leżenia w ciemności? Świat wiruje od bieli, świat wyłania się i chowa we mgle. I ja wraz z nim. Pojawiam się i znikam ze swoim rowerem. Ze swoim aparatem. Ze swoimi myślami i całym bagażem, który powinno się zostawić właśnie tutaj, by w pierwszy pogodny dzień odszedł wraz z mgłą. Ale tak się nie dzieje. Bagaż zostaje, jak i ja zostaję. Jeszcze tylko następnego dnia jest taka mgła, która pochłania wszystko. Cisza w klasach, cisza w ludziach. Wszystko przytłumione bielą, która zmienia się w błękit i granat. Ale tego już nie widzę. Widzę dopiero noc. Matkę noc, jak to pięknie pisarz zauważył. I latarnie, które usiłują przebić się przez mrok i mgłę. Usiłują ratować ludzi. Wszystkich tych spóźnionych przechodniów, wszystkich tych milczących w pospiesznym kroku. Czeka na nich bezpieczna przystań mieszkania. Złotego światła domu, który nie zniknie. Czeka ich bezpieczny koc i kołdra. A może sina poświata monitora albo telewizora. A ja jestem tak zmęczony, że nie mam ochoty wracać do domu. Chcę chodzić ulicami patrząc na kolumny światła latarni. Patrzyć, jak wyłaniają się i giną we mgle budynki. Drzewa, ludzie. Potrzebowałem takiej mgły. Potrzebowałem milczenia. Potrzebowałem ciszy. Tej chwili, która niknie w czasie, rozpływa się w bieli dni i nieoczywistości nocy…