Nitka...

 

 Andrea Venzo - In My Loneliness

              Ruch zegara w ciemności przypomina mi, że czas płynie. Koła obracają się, wskazówki przesuwają, a noc rodzi się, dojrzewa i umiera. A ja nie mogę spać, bo choć powieki ciążą, a pod nimi przesypuje się pustynia, to nie mogę zasnąć. Bo za dużo tego, wiesz? Za dużo. Zmęczenie czasem pokonuje człowieka i wtedy przykładając głowę do poduszki można westchnąć z ulgą. Ale czasami przeskakuje się ten moment. Przegapia. Odsuwa od siebie, bo jeszcze tylko jedna sprawa, jeszcze dwie, pięć. Jeszcze godzina, dwie. Jeszcze noc, jeszcze dwie. A potem sen wypłoszony z ciała nie nadchodzi. Dziwne to i straszne, kiedy człowiek sam przepala swoje bezpieczniki, a potem nie umie wkręcić nowych. A jak już wkręci, to strzelają w snopach iskier protestując przed przeciążeniem. A kiedy w końcu sen nadchodzi pełno w nim poplątania, czasem krzyku i strachu. Sen przerywany. Sen niedokonany. Sen spopielały. A powinno być jak w baśniach, gdzie sen nieprzerwany trwa sto lat. Tak, masz rację, to był sen zaczarowany. Klątwa, która uaktywniła się w określonych okolicznościach. Królewna nie zdążyła zapewne rozebrać się do snu. Nie pomogła jej w tym żadna z pokojowych panien, które młodą dziewczynę gotowały do snu. Nikt nie rozwiązał błękitnej wstążki przytrzymującej włosy, nikt nie rozwiązał gorsetu i nie wyzwolił piersi z uścisku materiału. Nikt pończoszek jedwabnych nie ściągnął i różowej, batystowej bielizny nie zsunął z delikatnego ciała dziewczęcia. Nikt też nie wsunął ogrzewacza do łóżka z baldachimem. Dziewczyna padła bez zmysłów razem z całym królestwem. Sporo w tym symboliki i alegorii. Sporo w tym znaczeń różowiejących erotyką. To baśń, która podejmuje grę ze słuchaczem. Perfidną grę, im człowiek jest starszy. Czemu ja o tym? Bo różowe drzewa? Migdałowce ciężkie od kwiatów? Senne migdałowce kołyszące się na wietrze? Może. Może przekraczając pewien próg zmęczenia człowiek instynktownie szuka czegoś, co przywróci równowagę? Rozlany błękit i słońce tańczące na płatkach migdałowca? Czemu nie. Czemuż by nie. Niektórzy potrzebują kopa adrenalinowego, by zrzucić z siebie szarość dni. A niektórzy potrzebują ucieczki od ludzkiego zgiełku, hałasu, niecierpliwości i wymagań. Tylko tyle i aż tyle. Bezkosztowa terapia, która okazuje się najkosztowniejszą na świecie, a samotność z wyboru luksusem. Gdzie delikatność z podszeptem erotyki zostaje spłaszczona przez wulgarność i karykaturę. I gdzie jej szukać? Może pod migdałowcem, który kołysze się na wietrze? Który przeminie za kilka dni sypiąc zmęczonymi płatkami, po których ludzie będą deptać? Może tam warto uchwycić tę chwilę wyrwaną z rzeczywistości. Na skraju niemożliwego i spełnionego. Gdzie rodzą się myśli bladoróżowe o białych piersiach kobiety z różowymi sutkami. O różowej bieliźnie z batystu wstydliwie zakrywanej dłonią. I włosach, w których wplątuje się zachwyt, zaskoczenie i niecierpliwość. W których wplątuje się strącony kwiat migdałowca, białe wieże gotyckiego zamku strzelają w błękitne niebo. Wystarczy godzina, dwie, by potem zmęczonym krokiem wrócić do domu i zasnąć. I nie śnić snów z poliestru. Ile trzeba takich godzin i takich chwil, by bezpieczniki nie strzelały pióropuszami iskier? Nie wiem. Nauczyłem się, że liczą się tylko kruche oddechy na cieniutkiej nitce życia. Wdech, wydech, wdech, wydech...