Błękitne buty...

 

              Śmiejesz się ze mnie, że mam błękitne buty. I że mam błękitną bluzę i spodnie i skarpetki. Mam też błękitne oczy, które często robią się szare, ale tego nie wiesz. Nie wiesz. Śmiechu warty taki ubiór, wiem, ale czy to przeszkadza, by wziąć plecak i iść? Czy to przeszkadza, by błądzić myślami gdziekolwiek? Bo tak naprawdę nigdy nie ma planu. Jest tylko mglisty cel, który nigdy nie jest pewny. I wtedy wędrowanie nabiera sensu, bo przecież nic nie muszę. Czy skręcę w prawo, czy skręcę w lewo, jakie to będzie miało znaczenie? Ktoś mógłby powiedzieć, że szukam wolności, ale to nieprawda bo wiem, że człowiek nigdy nie jest wolny. Zwłaszcza od myśli, od pragnień, od marzeń, od tego, co się wydarzy. A czasami od tego, co było. Ale masz rację, śmiesznie muszę wyglądać z góry, kiedy błękitna plamka przesuwa się ulicami. Czasami staje, czasami siada, czasami skręca w sposób nieoczywisty w dobrze znany skrót, w dobrze znaną przestrzeń. Po co? Dlaczego? Po co pytać, skoro ja sam nie wiem. Idę, bo idę. Rozglądam się, bo trzeba sycić czymś oczy, bo świat się zmienia. Taka jest już uroda świata, że jest zmienny, więc czasami żal jest czegoś, a czasami rejestruje tylko zmianę, która nic nowego nie wnosi. Tak właśnie sobie myślę, kiedy mijam porzucony dom. Nie znam jego historii. Nie znam jego właścicieli. Wybudowali dom, ale nie mieli siły w nim zamieszkać. Czy brakło im pieniędzy, czy determinacji, czy czegoś jeszcze, nie wiem. Przyglądam mu się od czasu do czasu jadąc z pracy. Sekunda, dwie, trzy. Zmęczony mózg i pragnienie dotarcia do domu zawsze były większe, niż moja ciekawość. Ale teraz idę i pod błękitnymi butami chrzęści mi piach chodnika, chrzęści szkło z rozbitych okien, które wyglądają jak oczy z niebieską obwódką tęczówki i pustą dziurą źrenicy. Ale to smutny dom, bo w środku widać jeszcze nieotynkowane ściany. Zanim oddechy mieszkańców nadały mu osobowości, zanim ściany poznały dotyk rąk, to stał się już pusty. Uśmiecham się, bo idę na palcach przez wybetonowany podjazd. Dotykam ściany smakując opuszkiem palców fakturę odchodzącej farby i ziarenek pisaku, które niezwiązane z betonem odpadają. Stoję i widzę, jak pęknięcie powoli rozszerza się, by zginąć gdzieś we wnętrzu domu. A właściciele zdążyli posadzić nawet jabłonkę, która zdążyła zdziczeć nieprzycinana i opuszczona. Dawniej sadzono przy domu lipy, które były symbolem kobiecości, siły i życia. Czasem domowego ogniska. Ale sadzono też bez i jabłonie. Stare bzy rozrastały się tworząc zieloną zaporę ze swoich twardych liści o kształcie serca. A jabłonie? Jabłonie rozrastały się wzdłuż i wszerz tworząc wygodne gałęzie, by można było siąść na nich, jak na pokładzie brygantyny i żeglować przez zielony przestwór. Albo kierować statkiem kosmicznym przez nieznane gwiezdne pola. Ściąć jabłoń, to popełnić przewinienie. I nie chodziło tu o kontekst biblijny, a jeszcze starszy, dużo starszy. Wiesz, zadziwia mnie ludzkie przywiązanie do jabłoni. Gdziekolwiek nie mieszkałem, to rosła jabłoń. Albo był to stary ogród z jabłoniami, albo nowy dom z resztkami sadu i cegłami po domu, który rozebrano, by zrobić miejsce dla bloku. Albo jakaś uczynna dłoń zasadziła między murami jabłoń, bo pustkę i tęsknotę należy czymś wypełnić. A może w ferworze zabawy zjedzone naprędce jabłko i rzucony w trawę ogryzek dały impuls do tego, by wyrosła jabłoń? Dzika, ale swoją dzikością piękna, bo wśród ludzi, którzy może i nawet się dziwili temu, że wyrosła. Może nawet nie zwrócili uwagi, że jest. A rajskie jabłonie? Takie inne od tych pospolitych? Pewnie przyszło do głowy jakiemuś urzędnikowi, by zazielenić miasto w szybki sposób. Może spektakularny? Bo przecież nie o owoce tu szło, a o zagospodarowanie przestrzeni, która od zawsze kulała w polskich miastach. Wędruję więc między domami – blokami, uliczkami z domami jednorodzinnymi i patrzę. Wypatruję, odtwarzam. Błękitne niebo i ja błękitny. Uwiązany do ziemi, uwiązany do przestrzeni. Smakujący zapach murów, o które opiera się słońce. Dotykający płatków starej jabłoni znalezionej między blokami. Zanim zawiążą się owoce, zanim płatki opadną. Zanim miejski kurz osiądzie na moich błękitnych butach, w moich błękitnoszarych oczach…